Amerykańskie powołania

Wśród 150 studentów pierwszego roku teologii na Gregorianie, z którymi mam wykład o Trójcy Świętej, ponad 40 to seminarzyści z Papieskiego Kolegium Północnoamerykańskiego w Rzymie. To młodzi, dwudziestokilkuletni mężczyźni, którzy przychodzą na uczelnię zawsze ubrani na czarno, w księżowskich koszulach z koloratką. Podoba mi się ten konserwatywny, elegancki styl. Z dotychczasowego doświadczenia mogę powiedzieć, że amerykańscy klerycy są zasadniczo bardzo dobrze przygotowani do egzaminów i prezentują wysoki poziom intelektualny. Nawiasem mówiąc, są dobrzy także w innych dziedzinach: w tym roku wygrali tzw. Clericus Cup, czyli turniej piłki nożnej pomiędzy różnymi uczelniami kościelnymi, seminariami i kolegiami w Wiecznym Mieście.

Kolegium Północnoamerykańskie w Rzymie to olbrzymi kompleks znajdujący się niedaleko Watykanu. Zostało założone w 1859 r. z inicjatywy Piusa IX, przy czym obecną, imponującą rozmachem siedzibę, ma od roku 1952. Mieszkają w nim seminarzyści pochodzący ze wszystkich diecezji Stanów Zjednoczonych. W tym roku akademickim jest ich około 250. To bardzo dużo. Wiąże się to z faktem, że generalnie w całych Stanach Zjednoczonych mamy stały wzrost powołań kapłańskich. Niektórzy mówią wręcz o powołaniowym boomie.

Wzrost ten może dziwić, jeśli uświadomimy sobie, że w minionym dziesięcioleciu Kościół katolicki w USA przeżywał bardzo trudny czas z powodu różnego rodzaju afer pedofilskich. Wygląda jednak na to, że – jak stwierdził św. Paweł – „gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska”. Symbolem odrodzenia jest diecezja Bostonu, która była przecież niechlubnym centrum pedofilskiego skandalu. Okazało się bowiem, że w tym roku było tak wiele zgłoszeń do bostońskiego seminarium, iż ordynariusz diecezji abp Sean Patrick O’Malley nie mógł wszystkich przyjąć po prostu z braku miejsca. W tym kontekście bardzo ciekawe jest świadectwo pewnego amerykańskiego kleryka studiującego w Rzymie, który stwierdził: „Byłem ministrantem w mojej parafii, ale nie myślałem o kapłaństwie. Kiedy wybuchły pedofilskie skandale, poczułem, że mój Kościół mnie potrzebuje bardziej… i że ja chcę bardziej się zaangażować. Doświadczyłem, że Bóg powołuje mnie do bycia księdzem”.

Z badań zorganizowanych przez Konferencję Episkopatu USA wynika, że przeciętny amerykański neoprezbiter ma około 31 lat, w przeszłości był czynnie zaangażowany w życie wspólnoty parafialnej, a po raz pierwszy zaczął rozważać perspektywę bycia kapłanem w wieku 16 lat. Warto odnotować, że wśród młodych księży amerykańskich są m.in. uchodźcy z krajów, gdzie chrześcijanie są prześladowani, byli żołnierze amerykańskiej armii, a także nawróceni z innych religii i wyznań chrześcijańskich. Ponad połowa neoprezbiterów ma więcej niż dwoje rodzeństwa, co potwierdza dość oczywisty fakt, że liczna rodzina jest podstawowym środowiskiem budzenia się powołań kapłańskich. Ciekawym jest fakt, iż 21 proc. młodych księży przed wstąpieniem do seminarium uczestniczyło w Światowych Dniach Młodzieży.

Odnowa amerykańskich księży katolickich polega m.in. na odrzuceniu różnych „postępowych” idei lat 60. i wybraniu kursu wskazywanego przez Jana Pawła II i Benedykta XVI. Niektórzy mówią o „twórczym konserwatyzmie typu ratzingeriańskiego”. To wszystko pokazuje, jak bardzo mylą się ci wszyscy kościelni reformatorzy, którzy przekonują, że Kościół musi sie otworzyć na świat (czytaj: na święcenia kobiet, małżeństwa gejów itp.). Kościół katolicki w USA otwiera się na zdrową Tradycję i nabiera nowego oddechu. Mówi coraz odważniej własnym głosem, czego przykładem jest publiczne przeciwstawienie się lewackim i antykatolickim pomysłom administracji prezydenta Obamy. Tak trzymać, bracia Amerykanie!


o. Dariusz Kowalczyk SJ
Autor jest wykładowcą teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie
dkowalczyk(at)jezuici.pl
Idziemy nr 23 (352), 3 czerwca 2012 r.