W towarzyszeniu Chrystusowi pomagają tzw. zegary Męki Pańskiej. Każdej godzinie przypisane jest konkretne wydarzenie opisane w Piśmie Świętym lub znane z tradycji Kościoła. Rozważanie rozpoczyna się o godz. 19 w Wielki Czwartek, gdy Chrystus umył nogi apostołom, a kończy w Wielki Piątek o godz. 18 złożeniem ciała Jezusa do grobu. Można godzina po godzinie towarzyszyć naszemu Mistrzowi. Nie chodzi o to, aby przerwać wszystkie czynności i oddać się refleksji, ale o to, by podejmując obowiązki w tych dniach, sercem być przy Panu. W ten sposób odpowiemy na wezwanie Jezusa z Ogrodu Oliwnego: „Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Łk 22, 46).
Czuwanie będzie Mu szczególnie miłe. Zrekompensujmy Jezusowi ból, którego doświadczył od swoich uczniów, bo najpierw usnęli w Ogrójcu, a potem uciekli. Aby znaleźć przykładowy „zegar Męki Pańskiej”, wystarczy wpisać te słowa w wyszukiwarce internetowej.
Najważniejszym jednak sposobem towarzyszenia Jezusowi jest udział we Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek, w Liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek i w najważniejszej w całym roku kościelnym liturgii, czyli w Wigilii Paschalnej. Choć odbywa się ona w sobotni wieczór, to należy już do Wielkiej Niedzieli. W jej trakcie ogłosimy światu, że Jezus zmartwychwstał, że Jego miłość jest silniejsza od grzechu, śmierci i szatana. Odnowimy przyrzeczenia chrzcielne. Na tę chwilę przygotowywaliśmy się przez cały Wielki Post, podejmując różne postanowienia i wysiłki. W tę noc blask chrztu może w nas znowu zajaśnieć dzięki zwycięstwu Chrystusa nad śmiercią.
Niech te dni pomogą nam wszystkim doświadczyć mocy Zmartwychwstałego Pana!
***
Rozwinięciem powyższej refleksji są codzienne rozważania rekolekcyjne „Jezus w wielkim mieście” w Radiu Warszawa, telewizji Razem.tv oraz na Facebooku (www.facebook.com/Jezus.w.wielkim.miescie).
ks. Łukasz Żak |