Nowa siła od Franciszka

– Często dokonują się w naszej parafii rotacje. Wiele mieszkań jest wynajmowanych, nie ma pod tym względem stabilizacji. Ale młodzi ludzie, którzy są blisko Kościoła, bardzo się angażują – zaznacza ks. Jan Józefczyk, proboszcz parafii św. Franciszka z Asyżu na warszawskim Tarchominie, dziekan dekanatu tarchomińskiego.

Wielu zresztą parafian cechuje aktywność. Jest kilka kręgów Domowego Kościoła, Grupy Modlitwy św. Franciszka i św. Ojca Pio, grupa intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, Żywy Różaniec, wspólnoty młodzieżowe, dziecięce i ministranckie. Duszpasterstwo młodzieżowe co roku wyrusza na wyjazdy integracyjne. Jest tu też wspaniały chór, który prowadzi organistka Iwona Müller-Kukulska.

– W tym roku obchodziliśmy w naszej parafii 10. rocznicę powstania Grupy Modlitwy Ojca Pio. Spotykamy się dwa razy w miesiącu, każdego 23. dnia miesiąca oraz w drugą środę miesiąca. Nasza grupa jest niewielka, liczy 12 osób. Nieważne jednak, żeby była duża, ale istotne jest, aby jej członkowie byli oddani Bogu – opowiada z zadowoleniem parafianka Anna Miałkowska.

– Cenną inicjatywą, którą zrodziła się z inicjatywy parafian, są adoracje Najświętszego Sakramentu. Odbywają się w poniedziałki i wtorki od Mszy porannej do godz. 21. Są wtedy wierni, którzy cały czas czuwają. Adorację mamy także w czwartki wieczorem. W określonym czasie mamy też z piątku na sobotę nocną adorację Najświętszego Sakramentu z Drogą Krzyżową i Mszą Świętą. Kilka razy do roku organizujemy Jerycho, czyli nieustającą modlitwę różańcową przez siedem dni w tygodniu, 24 godziny na dobę. Tradycyjnie odbywają się u nas rekolekcje adwentowe i wielkopostne – opowiada proboszcz, który ma do pomocy dwóch wikariuszy: ks. Grzegorza Idzika i ks. Rafała Żabickiego, a także ks. dr. Jarosława Kukowskiego, rezydenta, wykładowcę Wyższego Seminarium Duchowego Diecezji Warszawsko-Praskiej.

Mimo młodego wieku parafii, pochodzi stąd już dwóch księży: ks. Zbigniew Sapiejewski i ks. Michał Skierkowski. A teraz na pierwszym roku seminarium jest Marcin Tarasek. – Wszyscy trzej wywodzą się z duszpasterstwa młodzieży, ministrantów i lektorów – podkreśla ks. Józefczyk.

Niedawno w parafii miało miejsce wielkie wydarzenie. – Mieliśmy 21 września poświęcenie kościoła przez bp. Romualda Kamińskiego. Odbyły się trzydniowe rekolekcje. Zorganizowaliśmy też duży piknik. Poświęcenie było zakończeniem pewnego etapu i jednocześnie rozpoczęciem nowego – relacjonuje proboszcz.

– To była piękna i podniosła uroczystość. Po raz pierwszy coś takiego widziałem. Niesamowicie przeżyłem to duchowo. Świątynia była wspaniale przygotowana do poświęcenia. Zrobiło na mnie wrażenie namaszczenie ścian kościoła. To jest historyczny i święty rytuał, na pewno długo pozostanie w pamięci – opowiada z przejęciem parafianin Józef Miałkowski z Grupy Modlitwy Ojca Pio.

Obchodzony jest tutaj dzień wspomnienia św. Franciszka z Asyżu. Odprawiana jest wtedy Msza w intencji parafian. Natomiast odpust parafialny organizowany jest w najbliższą niedzielę po tym dniu. Po sumie odpustowej odbywa się spotkanie dla parafian. – Mamy wtedy sporo atrakcji, m.in. młodzież przygotowuje program artystyczny, serwowany jest posiłek, można porozmawiać – mówi ks. Józefczyk.

We wnętrzu świątyni zwraca uwagę krzyż San Damiano zawieszony w prezbiterium i wyryte obok słowa: „Franciszku, napraw mój dom, który, jak widzisz, cały idzie w ruinę”. Na czole ołtarza widnieje modlitwa, którą św. Franciszek odmawiał pod takim krzyżem, a na ambonie jego słowa: „Miłość nie jest kochana”. Witraże przedstawiają najważniejsze wydarzenia z życia św. Franciszka. Co ciekawe, poszczególne sceny odnoszą się do konkretnej stacji drogi krzyżowej. Krzyż, stacje i witraże zaprojektowała Hanna Dąbrowska-Certa.

W parafii są ciągle nowe inwestycje. – W najbliższej przyszłości zamierzamy dokończyć witraże. Chcemy mieć także przyzwoite organy. Przy wejściu będzie się znajdować figura św. Franciszka na wzór tej z Asyżu. Pozostaje jeszcze iluminacja zewnętrzna kościoła. Chcemy ją dokończyć – planuje ks. Józefczyk.

– Staramy się, by duch św. Franciszka był nie tylko obecny w zewnętrznym wymiarze i w wystroju kościoła, ale przede wszystkim w naszych wspólnotach – podsumowuje proboszcz.