Podstawą relacji we wspólnocie AD jest nie oceniać, nie krytykować, ale i nie brać odpowiedzialności za to, jak inni interpretują nasze słowa. Podobny jest stosunek do udzielania rad. – To, że mnie pomogło odstawienie leków, nie znaczy, że pomoże innemu, ktoś bez nich może rzuci się z mostu – przestrzega Ina. – Nie lubię, gdy ktoś mi radzi, co muszę zrobić. Członkowie AD wierzą, że należy być dla siebie łagodnym, dlatego wolę się modlić: „Boże, co ja w tym momencie mogę zrobić?” i robię tyle, ile w danej chwili mogę. Są rzeczy, których nie mogę do dziś, i… jestem z tym pogodzona.
O owo pogodzenie uczestnicy wspólnoty modlą się słowami: „Boże, użycz mi pogody ducha, abym pogodził się z tym, czego nie mogę zmienić; odwagi, abym zmienił to, co mogę zmienić, oraz mądrości, abym potrafił odróżnić jedno od drugiego”. Z kolei słowami „Desideraty” przypominają sobie o tym, by być w dobrych stosunkach z innymi ludźmi, że nawet głupcy i ignoranci mają swoją opowieść, ale też by z nikim się nie porównywać. A nade wszystko, by być w pokoju z Bogiem.
W powrocie do zdrowia kluczowe są „24 godziny”. – W każdym tygodniu są dwa dni poza naszą kontrolą – tłumaczy Ina. – To wczoraj i jutro, o które nie musimy się martwić. Ważne są tylko 24 godziny pomiędzy nimi. Przeszłości nie zmienię, a przyszłość mogę mieć na uwadze, ale nie mogę się nią zadręczać, bo to może zamknąć mnie w schematach, a otworzyć się trzeba na tu i teraz.
BEZ ETYKIETY
Nie tylko anonimowi alkoholicy zachowują trzeźwość. – Dla anonimowych depresantów życie w trzeźwości polega na racjonalnym podejściu do rzeczywistości – tłumaczy Ina. – Bez koloryzowania typu „jaki świat jest piękny” ani fatalizowania w stylu „świat jest beznadziejny”. Liczą się fakty i tylko one są obiektywne. Kiedy wyzbędę się emocji, słyszę więcej. W razie trudności nie pytam: „Boże, dlaczego się tak dzieje?”, ale „po co się tak dzieje?” i próbuję dociec, czego On chce mnie nauczyć.
Anonimowi depresanci codziennie notują listę pozytywnych osiągnięć. Z niepowodzeń z kolei wolą wyciągać wnioski, niż się nimi zamartwiać, wolą bowiem „być niedoskonali i szczęśliwi, niż – walcząc o doskonałość za wszelką cenę – nieszczęśliwi”. Unikają etykietki „depresyjnych”, bo to nie pomaga w zdrowieniu, nie chcą czuć się ofiarami. Są dla siebie wsparciem w bolesnym doświadczeniu, ale jeszcze bardziej wspólnotą, którą łączy rozwój duchowy. Co jednak najważniejsze, wierzą, że nie tylko sami wyjdą z choroby, ale też pomogą w tym innym. – Wielu pozostaje na lekach, jedni trwają w mityngach, inni je ograniczają. Ja też już wolę rower i rozmowę z przyjaciółką, ale w spotkaniach uczestniczę w myśl zasady „darmo dostałeś, darmo oddawaj”. Wielu z nas wspólnota uratowała życie i zależy nam, by ratowała kolejnych.
W spotkaniach biorą udział zarówno osoby wierzące i praktykujące, jak i oddalone od Kościoła. Od kolegi ateisty alkoholika Ina usłyszała, że wierzącym jest łatwiej, bo dzięki obecności Boga nigdy nie są sami. Wspólnoty 12-krokowe, w tym AD, odwołują się do siły wyższej, jakkolwiek ktoś ją pojmuje. Dla jednego to Bóg, dla innego – jak dla wspomnianego ateisty alkoholika – wspólnota. Grunt, by czuć nad sobą opiekę kogoś, komu można powierzyć swoje życie, kto przywróci pogodę ducha.
Członkowie wspólnoty podkreślają, że mityngi nie zastępują terapii, dlatego jeśli zauważymy u siebie przedłużający się stan smutku czy obojętności, izolowanie się od otoczenia, obojętność wobec tego, co zawsze pociągało, drażliwość, poczucie winy odnośnie do błędów, myśli samobójcze, przede wszystkim udajmy się do lekarza. – Być może konieczna będzie farmakoterapia, ale powinno jej towarzyszyć poczucie, że nie jesteśmy z problemem sami – mówi Ina. – To daje przynależność do wspólnoty AD oraz dostępne dla każdego Zloty Radości. Przyjście na mityng nic nie kosztuje – do stracenia masz tylko depresję! – zachęca.
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
