Ślepi faryzeusze i widzący niewidomy

Niewidomy odzyskał wzrok, bo zanurzył się w samym Jezusie. To także oczywiste przywołanie sakramentu chrztu. Na te aspekty zwraca uwagę ks. Krzysztof Wons dyrektor Centrum Formacji Duchowej w Krakowie, w komentarzu na IV niedzielę Wielkiego Postu, 19 marca.

1.    To ja jestem

Uzdrowiony zapewnia wszystkich: „To ja jestem”. Przywołuje w ten sposób imię Uzdrowiciela. To Jezus mówi o sobie: „Ja Jestem”. Uzdrowiony nosi w sobie światło, które daje mu zdolność jasnego myślenia. Kiedy faryzeusze pytają go: „Co o Nim mówisz w związku z tym, że ci otworzył oczy?”, odpowiada krótko: „To prorok”. Przejrzyste myślenie czyni przejrzystą mowę.

Czy moja mowa zawsze jest przejrzysta?

2.    Oddaj chwałę Bogu

Były to słowa wypowiadane w żydowskich sądach, gdy oskarżony miał przyznać się do winy. Tu znaczyły: „Przyznaj, że my, badacze Pisma, mamy rację”, cud w ogóle ich nie obchodzi. Badają Pisma, a nie rozpoznają Żywego Słowa. Uzdrowiony nie ma wiedzy tych uczonych, ale ma serce otwarte na Boga i na wydarzenia, które dzieją się w jego życiu. 

Czy wierzę, że Bóg może przemawiać do mnie także przez ludzi mniej znaczących ode mnie? 

3.    Wierzę, Panie!

Kiedy Jezus przywracał wzrok niewidomemu, nie zamienili ani słowa. Wszystko działo się w ciszy. Później pada pytanie: „Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?”. Uzdrowiony odpowiada bez zastanowienia: «Wierzę, Panie!». Zobaczył w Jezusie Syna Bożego. Niewidomy od urodzenia przekonuje, że w każdych ciemnościach można spotkać światło i otworzyć się na nie. 

Nie ma takiej ślepoty i takich ciemności, z których Jezus nie mógłby nas wyprowadzić!

Fot. Siloam, Miasto Dawida, fot. s. Amata J. Nowaszewska CSFN