Mija 12 lat od konsekracji abp. Hosera

"Składamy Panu Bogu dziękczynienie za powołanie i posługę Waszej Ekscelencji, za świadectwo wiary i wiernego trwania na straży jej fundamentów. Dziękujemy za dzieła Boże, które przez serce i ręce Księdza Arcybiskupa dokonują się w naszym Kościele warszawsko-praskim. Prosimy o bogactwo darów i łask, które pozwolą każdego dnia służyć gorliwie Kościołowi i ludziom na tych ścieżkach, na które posyła Boża Opatrzność. Prosimy o dar zdrowia, o siły do pracy w winnicy Pańskiej" – czytamy na stronie diecezji warszawsko-praskiej.

O powołaniu kapłańskim abp Hoser mawia, że spadło na niego niespodziewanie, było nagłym olśnieniem. – Ujawniła się wówczas cała różnica między wyborem zawodu a powołaniem. Do pierwszego dochodzi się przez porównawczą analizę różnych alternatywnych możliwości, z uwzględnieniem upodobań, zdolności, talentów i przykładów. Powołanie do kapłaństwa i życia konsekrowanego przychodzi zaś z zewnątrz, z góry i staje się wewnętrznym imperatywem – życiową koniecznością. Można ją odrzucić, ale intuicja podpowiada, że odmowa ta nie byłaby szczęściodajna – tłumaczy arcybiskup.

Abp Henryk Hoser SAC Nominację otrzymał nominację od papieża Jana Pawła II. 22 stycznia 2005 r. Ojciec Święty mianował go arcybiskupem tytularnym Tepelte i jednocześnie sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych. Sakrę biskupią nominat przyjął 19 marca 2005 roku z rąk kard. Crescenzio Sepe (współkonsekrującymi byli: abp Stanisław Dziwisz i abp Thaddée Ntihinyurwa). Jego zawołanie biskupie brzmi: Maior est Deus – „Bóg jest większy”.

24 maja 2008 r. papież Benedykt XVI mianował abp. Hosera biskupem warszawsko-praskim. Diecezję objął 28 czerwca 2008 roku. Duchowny jest pierwszym polskim pallotynem, który został podniesiony do godności arcybiskupa.

11 lutego br. papież Franciszek mianował abp. Henryka Hosera specjalnym wysłannikiem Stolicy Apostolskiej do Medjugorje. Jego misja – podkreślono w komunikacie watykańskiego Sekretariatu Stanu – ma na celu „dokładniejsze poznanie tamtejszej sytuacji duszpasterskiej, a zwłaszcza potrzeb wiernych, którzy tam pielgrzymują, i w oparciu o to zasugerowanie ewentualnych inicjatyw duszpasterskich na przyszłość. Będzie mieć więc ona charakter wyłącznie duszpasterski”.