Wierni a synod

„Kościół katolicki chce stać się bardziej otwarty i atrakcyjny”, można było przeczytać w nagłówkach
internetowych po opublikowaniu przez Watykan
Instrumentum laboris, czyli
dokumentu roboczego Synodu o synodalności, który od 2021 r. trwa w Kościele powszechnym. Dobrze byłoby nie mylić synodu biskupów z tzw. drogą synodalną Kościoła w Niemczech, co niestety się dzieje, a niektórym grupom reformatorskim w Kościele jest nawet na rękę.

Zresztą, inicjatorzy niemieckiej drogi synodalnej od początku otwarcie mówili o pragnieniu włączenia swoich postulatów do dyskusji na forum Kościoła powszechnego. Stało się to możliwe dzięki Synodowi o synodalności, otwartemu przed trzema laty przez papieża Franciszka. Niestety, niewiele pomagają tu tłumaczenia ekspertów synodalnych i różnych hierarchów, że w synodalności chodzi o uczestnictwo całego ludu Bożego w życiu i misji Kościoła. Najgłośniej w tej chwili wybrzmiewa głos ruchów reformatorskich, które stawiają synodalność na równi z uzurpacją władzy w Kościele. Te głosy zebrane zostały również w dokumentach końcowych zgromadzeń kontynentalnych, aby następnie znaleźć się w dokumencie roboczym Instrumentum laboris na obrady w październiku br. w Rzymie.

Są grupy, które biorąc pod uwagę novum wprowadzone na obecnym synodzie, czyli że po raz pierwszy świeccy i osoby konsekrowane będą mieli prawo głosu – a nie, jak do tej pory, tylko biskupi i przełożeni zakonni – wyciągają wniosek, że uda się tym samym przeforsować postępowe postulaty od lat powtarzane przy okazji zgromadzeń kościelnych zwoływanych na różnych poziomach: wyświęcanie kobiet i żonatych mężczyzn, zniesienie celibatu, komunia dla par żyjących w powtórnych związkach i śluby dla par jednopłciowych. Wprowadzenie
powyższych postulatów ma – zdaniem postępowych grup – uratować Kościół przed zniknięciem z powierzchni ziemi. Temu zapewne mają służyć różne inicjatywy, spotkania i konferencje zaplanowane na październik br. w Rzymie przez reformatorskie ruchy świeckich, które będą odbywać się równolegle z sesją synodu biskupów. Jeden z takich ruchów, którym jest Centralny Komitet Katolików Niemieckich, wydał oświadczenie, w którym wyraża zadowolenie z dokumentu roboczego synodu i nadzieję, że zawarte w nim pytania wskażą drogę do „prawdziwie «katolickiej», tj. wszechstronnej, ogólnoświatowej wspólnoty wiary, którą można zrozumieć i żyć w bardzo różnych kulturach”. Prawdopodobnie ktoś tu coś przeoczył, bo zdaje się, że już od swojego zarania Kościół jest ogólnoświatową wspólnotą wiary, którą jego wyznawcy żyją w różnych kulturach. Z kolei dokument roboczy, jak sama jego nazwa wskazuje, ma być jakimś punktem wyjścia do pracy dla uczestników synodu, który w żadnym wypadku nikogo do niczego nie zobowiązuje.

Przy czym należy pamiętać, że – jak pokazały dokumenty końcowe synodalnych zgromadzeń kontynentalnych – radości i troski wspólnot kościelnych są różne w zależności od miejsca, sytuacji i okoliczności, w jakich lokalny Kościół żyje i pełni swoją misję. To, co dla Kościoła w zachodniej Europie będzie priorytetem, dla Kościoła w Afryce czy w Azji będzie abstrakcją. Ba, jest abstrakcją już nawet dla Kościoła we wschodniej Europie, gdzie od półtora roku toczy się wojna; mogliśmy się o tym dowiedzieć podczas zgromadzenia synodalnego w Pradze. Zatem na podstawie tego ogromnego zbioru doświadczeń, oczekiwań, obaw i nadziei członków Kościołów lokalnych uczestnicy październikowego zgromadzenia synodalnego w Rzymie będą się starali odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób we współczesnym świecie każdy ochrzczony może pełniej uczestniczyć w misyjnym Kościele synodalnym – który zresztą taki jest od czasu jego powołania przez Pana.

Idziemy nr 27/2023