W maju polskie ministerstwo kultury i dziedzictwa narodowego zostało zaalarmowane wieścią o dewastacji pozostałości po byłym niemieckim obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen na terenie Austrii. List w sprawie ratowania resztek obozu, wystosowany przez polskie i żydowskie środowiska zajmujące się historią i pielęgnowaniem pamięci, podpisało 27 tys. internautów: tyle samo, ilu było polskich obywateli, którzy zginęli w tym obozie. Chodzi o rozkopany i rozjeżdżany przez buldożery plac apelowy. Dawne obiekty obozowe – budynek SS-manów, baraki, brama wjazdowa – są w tej chwili zamieszkane przez osoby prywatne, jako wille i domy. Tak działa święte prawo własności prywatnej. Prawo to nie pozwala nawet na zawieszenie tablicy upamiętniającej ofiary obozu.
Wyjście przez komin
KL Mauthausen-Gusen należał do najcięższych obozów III Rzeszy. Ci, którzy przyjeżdżali do niego z Auschwitz-Birkenau, umierali niedługo po przyjeździe, a ci, którzy przeżyli, gotowi byli wracać do Auschwitz. Jeśli ktoś nie mógł wytrzymać głodu, wycieńczającej pracy i bicia – szedł „na druty”.
– W roku 1943, po trzech miesiącach eksperymentów medycznych, jakie na mnie przeprowadzano w KL Mauthausen, zostałem przeprowadzony do oddalonego o 4 km KL Gusen razem z 500 innymi osobami – wspomina Eugeniusz Śliwiński. – Niemcy ustawili nas na placu apelowym i wymyślali nam od świń. Mówili, że Gusen to obóz zniszczenia dla bandytów z Polski, w którym można żyć trzy tygodnie, a nawet cztery, jeśli się dobrze pracuje. A potem wolność – mówili, pokazując na dym z krematoriów.
 |
Czytaj dalej w e-wydaniu |
Monika Odrobińska
Idziemy nr 49 (583), 4 grudnia 2016 r.
