W pismach apokaliptycznych, popularnych w czasach Jezusa, znaki te łączono z sądem ostatecznym. Użycie przez Jezusa takich obrazów wskazuje, że Bóg, który zbawia i sądzi, obejmuje swoją interwencją cały wszechświat.
Wizja przychodzącego Syna Człowieczego nawiązuje wprost do Księgi Daniela, gdzie przedstawiony został jako sędzia, którym jest sam Bóg. Krótka przypowieść o figowcu zwraca zainteresowanie słuchaczy na to, z jaką uwagą chrześcijanin powinien oczekiwać tego przyjścia. Obłoki to symbol chwały Bożej. Jezus, nawiązując do znanego Żydom fragmentu ze Starego Testamentu, nadaje mu własną interpretację i wskazuje samego siebie jako Syna Człowieczego.
Dla pierwszych chrześcijan wizja sądu nie była czymś odległym, mieli oni nadzieję na spotkanie z Synem Człowieczym jeszcze w tym samym pokoleniu. Dlatego Jezus mówi, że data i godzina nie są nikomu znane, bo dotyczą ostatecznego i okrytego tajemnicą planu Ojca.
Dziś nie brakuje teorii o końcu świata. Najczęściej jednak głównym ich przesłaniem nie jest przestroga przed sądem, ale zachęta do hedonistycznego używania życia – tak, aby więcej konsumować, więcej wydawać i przynosić większy zysk tym, którzy bogacą się już nie tylko przez ludzką naiwność, ale także strach. Chrześcijaństwo wzywa do wyzbycia się lęku i przemienienia go w bojaźń Bożą, aby nadzieja nie umierała ostatnia, ale została wypełniona miłością, bo Bóg jest miłością. A w miłości nie ma miejsca dla lęku.
„Kochaj i rób, co chcesz!” – przypomnijmy wezwanie, które jest konkretną wskazówką dla oczekujących na ostateczne spotkanie z Chrystusem. Tylko nie interpretujmy tego zadania według kryteriów, jakie łatwo i egoistycznie podpowiedzieć nam może współczesny świat, ale odczytajmy je zgodnie z intencją autora – św. Augustyna.
„Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli stanąć przed Synem Człowieczym” – usłyszeliśmy w dzisiejszej liturgii słowa tuż przed Ewangelią. Listopadowa zaduma, refleksja nad przemijalnością życia przy grobach bliskich i otaczająca nas bliskość śmierci mogą przyczynić się do wzmożonego wysiłku biblijnego czuwania, oznaczającego bycie nieustannie przygotowanym do ostatecznego spotkania.
