Męczeństwo św. Wawrzyńca

Dzieło powstało w 1662 r. z fundacji opata Arnolda Freibergera. Pierwotnie zdobiło ołtarz boczny jednej z naw lubiąskiego kościoła. Niedługo później, w wyniku wojennych zamieszek, obraz zaczęto przenosić w różne miejsca, a ostatecznie w 1952 r. przewieziono do Warszawy i przekazano Warszawskiej Kurii Metropolitalnej, która usytuowała go w kościele św. Wawrzyńca na Woli, ul. Wolska 140A.

Obraz ukazuje scenę męczeńskiej śmierci św. Wawrzyńca, usytuowanego w centralnej części kompozycji w pozycji półleżącej, z podkurczonymi nogami, którego zewsząd otaczają oprawcy wymierzający karę. Jego muskularne, nagie ciało jest mocno skręcone i przywiązane łańcuchem do rusztu, na którym podpiera się wykręconymi i związanymi od tyłu rękami. Na piersiach i lewym udzie widoczny jest łańcuch. Głowa z brązowymi włosami opadającymi na kark przechylona jest na lewo, a ciemne oczy skierowane są do góry, usta zaś lekko otwarte. Święty leży na ruszcie, pod którym znajduje się palenisko z płonącym ogniem i rozżarzonymi do czerwoności węglami.

Z lewej strony namalowany jest chłopiec z taczkami, który dorzuca węgle. Za nim stoi półnagi, mocno zbudowany, muskularny mężczyzna, trzymający w rękach długi drąg zanurzony w węglach paleniska. Za nim widnieją ukryte w cieniu trzy głowy innych mężczyzn – jednego brodatego o siwych włosach i z widoczną wyciągniętą do przodu ręką, drugiego o ciemnej nieoświetlonej twarzy, a dalej trzeciego mężczyzny w błyszczącym hełmie, o słabo widocznej twarzy, trzymającego najprawdopodobniej halabardę. Dalej znajdują się trzy inne postaci.

Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 32 (823), 08 sierpnia 2021 r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 11 sierpnia 2021