Naszym chrześcijańskim zadaniem jest pomagać migrantom i uchodźcom – te słowa mogliśmy usłyszeć w kościołach podczas obchodzonego 107. Światowego Dnia Migranta i Uchodźcy. – Modlimy się o to, abyśmy rozbudzali w sobie i naszych środowiskach postawę roztropnej, odpowiedzialnej gościnności i braterstwa – mówił ks. prał. Zbigniew Cieślak w katedrze św. Mikołaja w Kaliszu. – Cierpienie tych ludzi jest naszym cierpieniem. To, że są tak brutalnie wykorzystywani w walce politycznej, nie zwalnia nas i nigdy nie może nas zwolnić z myślenia o nich jako naszych braciach – podkreślał z kolei abp Wojciech Polak, nawiązując do sytuacji na naszej wschodniej granicy.
Dla katolika ta prawda jest trudna, lecz powinna być zrozumiała. Nasza wiara prowadzi bowiem do modlitwy i troski o innych, i to nie tylko o bliskich, lecz także obcych, a nawet wrogów.
Jednakże zadaniem rządzących, niezależnie od ich politycznych barw i światopoglądów, jest zawsze zapewnienie bezpieczeństwa tym, którym służą, czyli wszystkim obywatelom. A sytuacja na polsko-białoruskiej granicy jest zagrożeniem. W dodatku – patrząc na szczegóły całej akcji i dowody przedstawione niedawno przez szefa MSWiA – zagrożeniem rosnącym. Nie po to reżim Łukaszenki – a tak naprawdę Kreml, bo tam są architekci obecnego kryzysu – „inwestował” w sprowadzenie na granicę dużej grupy ściągniętych samolotami na Białoruś migrantów, nie po to wprowadzono ostatnio bezwizowy ruch z Pakistanem, Jordanią, Egiptem czy RPA, by teraz wygaszać całe to zamieszanie. Sytuacja jest poważna. A tych stojących „u bram” ludzi nie można też porównać z uchodźcami, którzy na siłę zostali wyrzuceni z własnego kraju. Oni zostali tu podstępnie zwabieni obietnicami pobytu w Niemczech czy Francji i zapłacili za to niemałe pieniądze.
Jak można pomóc tym, którzy cierpią? Oprócz modlitwy realna pomoc jest właściwie niemożliwa. Wpuszczenie tych ludzi przez tzw. zieloną granicę byłoby nielegalne i stworzyłoby tylko realną zachętę do eskalowania prób naporu na nasz kraj, a to nosiłoby znamiona już nie sytuacji kryzysowej, ale wojny hybrydowej. Tym bardziej że – jak ujawniono – część tych osób to potencjalni terroryści, bo z takimi organizacjami były w swoich krajach powiązane. Pomoc humanitarna, zorganizowana m.in. przez Caritas, jechała już na Białoruś. Ale… nie została wpuszczona. Bo nie po to Łukaszenka wymyślił całe to zamieszanie, by komuś pomagać. On o etyce dawno zapomniał.
Zakładając, że nie można lekceważyć głosu Kościoła, i wierząc, że to głos pełen chrześcijańskiej troski o ludzi, nie można zapominać o zasadach etyki państwowej – czyli bezpieczeństwa jako priorytetu. A nam nie wolno zapomnieć o tych biednych ludziach i ich oprawcach. Ale nie wolno też skazywać siebie na potencjalne samobójstwo. Ani przyzwyczaić się do tej sytuacji!
