Od przedszkola do seniora

Jak wychować dziecko na dziarskiego seniora? – pomyślałam, przeglądając zdjęcia weteranów i Sprawiedliwych z ich pielgrzymki do Ziemi Świętej oraz słuchając relacji redaktora naczelnego „Idziemy” z tego wydarzenia. Harcerka „Iskierka” trzymająca znicze w polskich barwach narodowych, prosta jak struna, uśmiecha się delikatnie do zdjęcia. Nikt nie dałby jej 89 lat. Kolejny kombatant od gen. Andersa idzie pod rękę z jego córką Anną Marią i choć prowadzi przed sobą balkonik, widać w nim dziarskość – 96 lat! Kolejny – choć na wózku, salutuje niczym idący w bój powstaniec – 93 lata. Męcząca wyprawa, a jednak nikt nie narzekał, byli tacy, którzy dopominali się kolejnych – ważnych dla nich – części programu, jak położenie kamienia na grobie żydowskiego towarzysza niedoli.

Zaczęłam myśleć, jak wychowywać dzieci, by wyrosły na tak zahartowanych i dojrzałych ludzi. I wcale nie myślę o ich obecnym harcie oraz wieku. To wtedy, gdy najbardziej zasłużyli się dla Polski, w młodym wieku zyskali dojrzałość na resztę życia. Mrozy Syberii, głodówki na pustyni – walkę toczyli nie tylko z wrogiem. Walczyli o każdy dzień życia.

Nie ma co porównywać ani czasów, ani sytuacji, ani miejsc, w których dane było dorastać wspomnianym ludziom i naszym dzieciom i młodzieży. Jednak trudno nie odnieść się do „obrazków z tamtych lat” na widok dzisiejszego dwunastolatka, któremu mama wiąże sznurówki, czy kilkulatka, który poległszy z konkurentem w rozgrywce judo, leży na macie i ryczy w niebogłosy, podczas gdy jego ojciec tłumaczy sędziemu, że dzieciak wygrał. Gdzie i jak ma się ten chłopiec nauczyć, że w życiu czekają go nie tylko wygrane?

Jak nie odnieść się do tamtych lat, które uformowały pokolenie „dziarskich seniorów”, w czasach, gdy wyjście na podwórko traktowane jest przez dziecko jako kara, bo odrywa je od komputera i telewizora. Dzieci są dziś przebóstwione, nie muszą umieć sobie radzić z problemami, skoro rodzice rozwiążą za nie konflikt z kolegą czy „podciągną” ocenę w szkole – byle dzieci dobrze się czuły.

Ile z dzisiejszych cieplarnianych dzieci, czasem w nastoletnim wieku zmęczonych życiem jak starcy, będzie kiedyś umiało powiedzieć jak znajoma 93-latka: „Synku, trzeba by pomyśleć o jakimś domu opieki dla mnie” – „No co też mama!” – obruszył się syn. „Ale przecież nie teraz… dopiero na starość”.