Osobiste poświęcenie

Idea i praktyka osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu zrodziła się niepostrzeżenie. Otóż po jednym z objawień, których Pan Jezus udzielił św. Małgorzacie Marii Alacoque (1647–1690), mistyczka zanotowała: „Podczas modlitwy Pan nasz dał mi do poznania, że pragnie być znanym, miłowanym i wielbionym przez ludzi, dlatego udzieli im wiele łask, jeśli Mu się poświęcą, by czcić i miłować Jego Najświętsze Serce”. Św. Małgorzata nie czekała długo i ułożyła „Petite consecration”, tzn. „małe” albo lepiej „osobiste” poświęcenie się Sercu Jezusowemu.

W ten sposób ruszyła jakby lawina. Pokorna siostra wizytka z Paray-le-Monial całkowicie poświęciła się Sercu Jezusa i misji, którą odczytała. Czyniła to z wielką miłością i gorliwością, obejmując coraz szerszy zasięg: nowicjuszki i siostry w jej klasztorze, odwiedzających klasztor. Potem chciała, by król Francji Ludwik XIV wraz z całym narodem poświęcił się Sercu Jezusowemu. To jednak nie nastąpiło.

Po jej śmierci odstawiono na bok tę formę nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego. Jednakże nie zostało ono zapomniane, albowiem aż 525 biskupów i tysiące wiernych prosiło papieża Piusa IX o zachętę dla całego Kościoła do osobistego poświęcania się Sercu Bożemu. Papież uczynił to dekretem z dnia 22 czerwca 1875 r., w dwusetną rocznicę objawień w Paray-le-Monial. Zatwierdził wtedy specjalny tekst aktu poświęcenia się i udzielił jednorazowo odpustu zupełnego za jego odmówienie.

ROK ŚWIĘTY I LEON XIII

Papież Leon XIII (1878–1903) kochał Serce Pana Jezusa i szerzył jego kult. W encyklice „Annum Sacrum” (25 maja 1899 r.) z pełnym zaangażowaniem zachęcił Kościół do poświęcenia świata Najświętszemu Sercu Jezusa. Wskazał też cele i motywy tego nabożeństwa. Poświęcamy się Jezusowi Chrystusowi „jako najwyższemu Władcy i Panu”. Uznajemy Jego władzę. Jest to władza miłości, która obejmuje każde serce i cały świat. „Jeżeli więc Chrystusowi została dana wszelka władza, z tego niedwuznacznie wynika, że Jego panowanie musi być najwyższe, absolutne, od nikogo niezależne i z niczym nieporównywalne”. Odpowiedzią na taki rodzaj władzy jest dobrowolne poświęcenie się Bogu, będące odpowiedzią na wołanie: „Synu, córko, daj mi serce swoje”. „Sprawiamy Sercu Bożemu przyjemność ofiarą z naszej woli i poruszeń serca. (…) poświęcając Mu się bowiem, nie tylko uznajemy i przyjmujemy chętnie Jego panowanie, lecz wykazujemy również, że gdyby dar, który Mu dajemy, należał do nas, z największą ochotą ofiarowalibyśmy go Jemu”. Czytamy dalej w encyklice: „Serce Boże jest symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości Jezusa Chrystusa, która nas pobudza do odwzajemnienia się również miłością. (…) jest rzeczą najzupełniej odpowiednią poświęcenie się Temu Najświętszemu Sercu”, czyli oddanie się Jezusowi. Prawdziwa miłość zawiera się w darze z samego siebie.

Leon XIII osobiście praktykował zawierzenie się Sercu Jezusowemu – przechowywał ten akt w swoim brewiarzu i odmawiał go. To on zatwierdził Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa i akt ofiarowania się Sercu Jezusowemu, który w czasie trwania jego pontyfikatu został przełożony na 40 języków świata.

Z kolei papież Pius XI (1922–1939) podkreślał, że ta praktyka „spośród wszystkich innych, które dotyczą specjalnie czci Najświętszego Serca, wybija się i wyniesiona musi być” (encyklika „Miserentissimus Redemptor”).

APOSTOŁKA SERCA JEZUSA

Nabożeństwo do Serca Bożego poruszało zarówno poszczególnych wiernych, jak i całe wspólnoty i narody. Biskupi, kapłani, wierni pisali do Watykanu petycje o ustanowienie święta w całym Kościele, o krzewienie tegoż kultu. W czasie rozkwitu tego kultu w Polsce Pan Jezus przypomniał o osobistym poświęceniu się Sercu Bożemu przez osobę i dzieło sługi Bożej Rozalii Celakówny (1901–1944), pielęgniarki, mistyczki, urodzonej w licznej rodzinie chłopskiej w Jachówce (Beskid Makowski).