Osobiste poświęcenie

Jej życie, naznaczone miłością Bożą, a także cierpieniem, było ścieżką codziennego odwracania się od grzechu i zwracania się ku Bogu, który w Synu objawił nam swą nieskończoną miłość i miłosierdzie. Chciała Go coraz bardziej poznawać, mocniej kochać i lepiej naśladować. Wiedziała, że przylgnięcie do Serca Bożego zależy od stopnia opuszczenia wszystkiego i pójścia za Jezusem.

Sługa Boża Rozalia Celakówna żyła tym poświęceniem na co dzień i propagowała je, gdzie tylko się dało. Zasłużyła na miano Apostołki Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa. W sercu i na ustach ciągle miała imię Jezus, z którym była w stałej relacji. To podnosiło ją ku niebu i uszlachetniało. Spełniło się w jej życiu to, o czym pisał Pius XII: „nie sposób wprost zliczyć wszystkie dary niebieskie, jakie spływają na wiernych dzięki kultowi Najświętszego Serca Jezusowego, który ich oczyszcza, napełnia Boską radością i skutecznie pobudza do zdobywania wszelkiego rodzaju cnót”.

Poświęcenie się oznacza całkowite zawierzenie każdej „cząstki” siebie i każdej chwili życia. Ujął to w modlitwie św. Ignacy Loyola: „Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją, pamięć moją i rozum, i wolę mą całą, cokolwiek mam i posiadam. Ty mi to wszystko dałeś, Tobie to, Panie, oddaję. Twoje jest wszystko. Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli. Daj mi jedynie miłość twą i łaskę, albowiem to mi wystarcza” („Ćwiczenia duchowe”, nr 234). To nic innego jak „akt uznania i przyjęcia Jezusa jako Pana i Króla” – oś centralna osobistego poświęcenia. Poznanie, umiłowanie i naśladowanie Go, a w konsekwencji służba innym. U Rozalii ukazało się to w tytanicznej wprost pracy i anielskiej cierpliwości względem chorych, którymi się opiekowała w szpitalu i wokół siebie.

KRÓLUJ NAM, CHRYSTE!

Leon XIII pisał w „Annum Sacrum” o korzyściach płynących z osobistego poświęcenia. Jedną z nich jest to, że „ci, którzy znają i kochają Jezusa Chrystusa, odczują w sobie wyraźnie wzrost wiary i miłości. Ci, którzy Go również znają, ale nie dbają o zachowanie Jego praw i przykazań, będą mogli zaczerpnąć z Tego Serca ogień dla rozpalenia w sobie wygasłej miłości. Dla tych wreszcie nieszczęśliwych, którzy żyją jeszcze w ciemnościach zabobonu, będziemy prosić wszyscy razem o pomoc z nieba”.

Jednak osobiste poświęcenie się Sercu Bożemu nie może zatrzymać się tylko na pojedynczym człowieku. Jest ono niczym woda wypływająca ze świątyni w wizji proroka Ezechiela, która rozlewa się na rozległych obszarach. Po osobistym akcie następują także poświęcenia małżeństw, rodzin, wspólnot i całych narodów.

Tego zawierzenia dokonują przez wieki synowie i córki Kościoła, także synowie i córki Narodu Polskiego. Obrazuje to mozaika w krakowskiej bazylice Serca Jezusowego (wotum narodu za dar niepodległości), usytuowana w absydzie prezbiterium. W centrum znajduje się Jezus Chrystus, Serce Boże – Centrum Wszechświata, Alfa i Omega. Ku Niemu zmierzają wszelkie stany, powołania i drogi życiowe, bogaci i biedni, wykształceni i prości, kapłani i zakonnicy, królowie i poddani, ojcowie i matki, dzieci i dziadkowie.

To w tej bazylice modliła się sługa Boża Rozalia Celakówna, to tutaj w 1921 r. poświęcono Polskę Sercu Bożemu, co ponowiono w stulecie tej uroczystości. Z kolei w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach w 2016 r. dokonał się akt uznania Jezusa Chrystusa za Pana i Króla. Wołajmy wraz z papieżem Piusem IX: „trzeba, by Chrystus panował” (encyklika „Quas Primas”) lub też bardziej znane: „Króluj nam, Chryste! Zawsze i wszędzie!”.