Pierwszeństwo zawsze należy się Chrystusowi, a nie nam. Jeśli uznamy Go za najważniejszą osobę w naszym życiu, wtedy perspektywa naszych myśli, decyzji i czynów zawsze będzie prawidłowa.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Agnieszka Wawryniuk
Czytanie pierwsze: 1 P 1, 18-25
Święty Piotr przypomina, że z niewoli grzechu nie zostaliśmy wykupieni pieniędzmi czy kosztownościami, ale krwią samego Chrystusa, który oddał za nas życie. On – niewinny i święty – umarł za nas, którzy jesteśmy grzeszni i obciążeni winami. Jego śmierć przyniosła nam życie i wzywa nas do przemiany. Apostoł apeluje, by ci, którzy przyjęli Ewangelię, także według niej żyli. Wzywa wszystkich do miłości bliźniego, która jest odpowiedzią na dar zbawienia. Mówi też o Słowie Bożym, które trwa i jest wiecznie żywe. Nazywa je Dobrą Nowiną. Święty Piotr mówi o tym wszystkim z wielkim przekonaniem. Wskazuje tym samym na ogromną wartość Krwi Chrystusa, na ofiarniczy charakter Jego śmierci i na moc Słowa Bożego, które jest zdolne stwarzać nas na nowo i prowadzić każdego dnia. Apostoł widzi w tym wielkie dary Boże i pragnie przekonać do nich swoich słuchaczy. Poucza, że w nowym życiu, naznaczonym obecnością i ofiarą Jezusa, nie ma już miejsca na stare przyzwyczajenia, na złe postępowanie, na powielanie swoich grzechów. Chrystus chce, byśmy byli nowi, inni i święci. Ta duchowa odnowa ma wynikać z posłuszeństwa Ewangelii oraz przemiany myślenia i postępowania. Przyjęcie Jezusa jako swego Pana i Zbawiciela pociąga za sobą wiele konsekwencji. Jeśli ich nie respektujemy, to znaczy, że ciągle jesteśmy daleko od Chrystusa.
Psalm: 147B, 12-13.14-15. 19-20
Dzisiejszy psalm możemy odnieść nie tylko do Jerozolimy czy Kościoła, ale także do samego siebie. My nieustannie potrzebujemy zachęty do modlitwy, a szczególnie do uwielbienia i dziękczynienia Bogu za to, co nam uczynił i czyni. Dziękujmy Mu nieustannie za to, że zapewnia nam bezpieczeństwo, obdarza pokarmem ziemskim i duchowym, że do nas ciągle przemawia i pragnie mieć z nami żywą relację. On otacza nas swoją obecnością, tak jak mury otaczają Jerozolimę. On strzeże granic naszego serca i podtrzymuje nasze życie. Doceniajmy, że jest tak blisko!
Ewangelia: Mk 10, 32-45
Święty Marek zwraca uwagę na pewien szczegół; wskazuje, że Jezus wyprzedzał uczniów w drodze do Jerozolimy. Szedł tam z pośpiechem, może nawet trochę denerwował się na swoich towarzyszy, którzy opóźniali marsz. Pośród nich byli tacy, którzy zauważyli zaskakujące zachowanie Mistrza. Jedni się temu dziwili, a inni wręcz odczuwali trwogę, jakby przeczuwali, że już niedługo wydarzy się coś wielkiego i niezwykłego. Zniecierpliwiony Jezus dodatkowo przypomina uczniom cel ich wędrówki i zapowiada swoją mękę. Zdaje się jednak, że wszystkie Jego słowa przechodzą bez echa. Na dodatek synowie gromu zaczynają dopominać się o honory. W odpowiedzi na zamieszanie, jakie potem zapanowało, Chrystus zaczyna mówić o władzy i służbie. Wzywa do bycia sługą i niewolnikiem wszystkich. Dobrze wiemy, że najpierw sam pokazał, jak to polecenie wykonać, kiedy poszedł na mękę i śmierć krzyżową. Dla nas stał się sługą i niewolnikiem. Jeśli ta prawda rzeczywiście do nas dotrze, to będziemy zupełnie inaczej patrzeć na Jezusa i na człowieka, który jest obok nas. Jeśli On – święty, potężny i niewinny – zniżył się do poziomu sługi, to czy my – grzeszni, słabi i podatni na pokusy – mamy prawo do wywyższania się? Stańmy dziś przed Jezusem, który za nas cierpiał i umarł, i poprośmy Go, by uzdolnił nas do autentycznej służby dla Niego, dla Kościoła i dla drugiego człowieka. Pierwszeństwo zawsze należy się Chrystusowi, a nie nam. Jeśli uznamy Go za najważniejszą osobę w naszym życiu, wtedy perspektywa naszych myśli, decyzji i czynów zawsze będzie prawidłowa.
