Polska to nie peryferia, ale często centrum. Tak było w czasach obu wojen światowych i komunizmu. Dziś także stanowimy kluczowy element układanki: jeśli zabraknie podmiotowej Polski, sojusz rosyjsko-niemiecki będzie kwestią czasu, czego konsekwencje będą miały wymiar globalny.
Ale jest jeszcze coś. „Tusk chwalił się, że jego przedsięwzięcie jest traktowane jako eksperyment w skali światowej. Laboratorium rozprawy z «populistami», czyli niesfornymi narodami, które muszą się nauczyć, że jeśli pozwala się im głosować, to przecież nie wybierać” – analizuje Bronisław Wildstein. Jesteśmy więc miejscem, w którym światowy system lewicowo-liberalny próbuje nowych rozwiązań. Takich, które sprawią, że z demokracji, i tak już podmytej zmianami cywilizacyjnymi i technologicznymi, pozostanie fasada, a stare mechanizmy ustrojowe zostaną zastąpione nowymi.
Istotą owego laboratorium jest odwołanie się do argumentu siły, pomimo braku niezbędnej sankcji karnej. Według klasycznej definicji państwo ma monopol na użycie siły, ale musi działać w ramach i granicach prawa. Nie można np. wymienić władz telewizji i radia na podstawie kodeksu spółek, ponieważ istnieją specjalne ustawy poświęcone tym instytucjom. Nie można wprowadzić likwidatora do instytucji powołanych bezpośrednio przez sejm. Mówili to niezależni prawnicy i publicyści, potwierdziły to sądy, odmawiając wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Nic to jednak nie zmieniło. Minister kultury Bartłomiej Sienkiewicz nadal uważa swoje decyzje za legalne i obowiązujące.
Także przetrzymywanie w więzieniu posłów opozycji jest działaniem represyjnym. Sędzia skazał ich za dyskusyjne kwestie proceduralne na dwa lata bezwzględnego więzienia. Później sądy unieważniły uznawaną wcześniej zasadę, że prezydent może zastosować prawo weta na każdym etapie postępowania. Kiedy przejęty losem uwięzionych Andrzej Duda sięgnął po inną procedurę, również umożliwiającą ich zwolnienie, minister sprawiedliwości Adam Bodnar nie podjął żadnych działań, choć wie, że obaj posłowie głodują, co zagraża ich zdrowiu i życiu.
Niezbędnym warunkiem powodzenia eksperymentu, który przeprowadza się w Polsce, jest dominacja medialna obozu władzy w kraju oraz szczelny system milczenia na poziomie całego Zachodu. To dlatego wiadomości z Polski nie przebijają się do dużych mediów. Moglibyśmy wierzyć, że są „nieciekawe”, gdyby nie doświadczenia ostatnich kilku lat, kiedy to najmniejsza kwestia, nawet fałszywa, podrywała pół Brukseli, a media budowały grozę „krwawego reżimu”. Również komisarze unijni, tak wrażliwi za rządów PiS, teraz odwiedzają Warszawę i nie widzą policji wokół gmachu telewizji ani rządu, który ignoruje orzeczenia sądów. Nie widzą podeptanej hierarchii źródeł prawa, czyli faktycznego uśmiercenia konstytucji.
Możliwe zresztą, że przyjeżdżają tu wyłącznie po to, by przyglądać się, jak ekipa Donalda Tuska radzi sobie z pacyfikacją kraju, ewentualnie by służyć pomocą. To doświadczenia, które przydadzą się w całym świecie zachodnim, pełnym buntów przeciwko degradacji klasy średniej, masowej imigracji czy szaleństwu polityki klimatycznej. W USA także flirtuje się z myślą, że skoro nie da się wygrać wyborów, to trzeba szukać drogi na skróty. Taki sens mają procesy wytaczane Donaldowi Trumpowi czy próby wykreślenia go z listy kandydatów. Gdyby nie konserwatywny skład Sądu Najwyższego, Trumpowi zablokowano by drogę do reelekcji. Również w Niemczech myśli elit krążą wokół delegalizacji Alternatywy dla Niemiec. Działania „na rympał” zapowiadała węgierska opozycja przed zeszłorocznymi wyborami. Deklarowała np., że uchwali nową konstytucję zwykłą większością głosów, a więc niezgodnie z zapisami w ustawie zasadniczej. Do wdrożenia planu nie doszło, bo wybory wygrał Fidesz.
