Nowy rząd Mateusza Morawieckiego przetrwa zapewne jedynie dwa tygodnie. Szanse na uzyskanie większości w nowym Sejmie są tylko teoretyczne. Morawiecki zaproponował rewolucję personalną. Doszło dużo nowych twarzy. Połowa ministrów to kobiety, najwięcej w historii naszego państwa. Niektóre nazwiska niewiele mówią. Są jednak wyraźnym sygnałem, że PiS ma mocne rezerwy, również wśród polityków młodszego pokolenia. I że jest gotowe do elastyczności w rozmowach z potencjalnymi partnerami. Jeśli nie w tym Sejmie, to w kolejnym. A jeśli nie w Sejmie, to w samorządach.
Prawo i Sprawiedliwość musi możliwie szybko odbudować zdolność koalicyjną. Zdobycie samodzielnej większości w bliżej nieokreślonej przyszłości wydaje się zadaniem bardzo trudnym. Niektórzy twierdzą, że nie uda się to już nigdy, a rok 2015 był przypadkowym epizodem. Inni podkreślają, że w każdym państwie europejskim poza Węgrami koalicja typu „wszyscy przeciw jednemu” wygra wybory i zdobędzie większość. Dlatego trzeba dążyć do rozszczelnienia tego systemu. Obóz niepodległościowy powinien też dysponować szerszą ofertą wyborczą, tak aby w razie zużywania się któregoś z elementów rozczarowanych wyborców mogły przejmować inne, mniej opatrzone, ale elementarnie lojalne ugrupowania.
W powyborczym nieszczęściu PiS ma trochę szczęścia. W kwietniu odbędą się wybory samorządowe, które dadzą szansę na zdobycie punktu zaczepienia ludziom tracącym stanowiska. Kadry – które zawsze są najcenniejszym zasobem w polityce – nie rozpierzchną się na wszystkie strony. Dla opozycji samorządy wszelkich szczebli stanowią cenny zasób. Być może młodsze pokolenie PiS rozpocznie proces zdobywania wpływów choćby w średnich miastach; dziś dwie największe miejscowości, w których rządzą ludzie PiS, to Stalowa Wola i Chełm, a więc miasta zaledwie kilkudziesięciotysięczne. Przy większej profesjonalizacji kampanii na pewno można zdobyć więcej. Z kolei w czerwcu czekają nas wybory europejskie, w obliczu presji centralizacyjnej rzeczywiście kluczowe dla przyszłości Europy. Być może wyznaczą punkt zwrotny w naszej polityce, bo chwilę potem powstanie nowa Komisja Europejska. Donald Tusk znów może ulec pokusie i zdecydować się na karierę europejską. Jak zabezpieczy wówczas krajowe podwórko, tego nie wiemy. Byłaby to jednak nowa sytuacja, przynosząca prawicy nowe możliwości.
PiS w najbliższych miesiącach musi także rozstrzygnąć, czy budować duży ruch społeczny. To sprawa zawsze ryzykowna, ale w sytuacji partii, której grozi medialna izolacja – konieczna. Dziś nie widać emocji, które mogłyby wykreować odpowiednio silną falę, ale te z pewnością się pojawią. Inna sprawa, że wszystkie „ruchy społeczne”, które pomogły opozycji wygrać, zostały stworzone odgórnie, za pomocą wąskiej „kadrówki” i odpowiedniego finansowania. Sprawnie rozpisane role sprawiały wrażenie autentyczności, ale było to złudzenie. Nawet frekwencja została stworzona za pomocą profesjonalnych narzędzi marketingowych.
Kiedy nowy rząd Morawieckiego nie uzyska poparcia w Sejmie, na scenę wejdzie Tusk. Jego rząd, choć nowy, będzie zaskakująco „stary”. Wrócą tacy politycy jak Sikorski, Siemoniak, Budka, Sienkiewicz. Ministrem zdrowia ma zostać Izabela Leszczyna, a ministrem sportu – Sławomir Nitras. Wydaje się, że to ekipa, która dość szybko się zużyje. Nie widać także spójnego, czytelnego programu, który miałaby realizować. Pozostają więc igrzyska. Dlatego już zapowiedziano powołanie trzech komisji śledczych, w sumie ma ich być nawet sześć. A skoro sześć, to równie dobrze może być dziesięć. Dobór tematów – tzw. afera wizowa, wybory korespondencyjne, system Pegasus – pokazuje bezradność PO; wybrano sprawy, które żadnymi aferami nie były. I to także wybrzmi. Proch jest mokry, te strzelby nie wypalą.
