Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał – dosłownie: „przyjaźniłby się” z wami (ephilei). Następnie, zapewnia: Ja was wybrałem sobie ze świata – dosłownie: „wyselekcjonowałem” (eklégomai).
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. B. Węgrzyn
Pierwsze czytanie: Dz 16,1-10
Po zażegnaniu doktrynalnego konfliktu przez sobór jerozolimski św. Paweł wyrusza w drugą, nieporównanie dalszą i ambitniejszą podróż misyjną. Zanim o niej, przyjrzyjmy się naj-pierw dwóm kwestiom, o których dzisiejsze czytanie nie mówi. Po pierwsze, możemy przyjąć, że ta imponująca eskapada jest sama w sobie owocem wcześniejszego zebrania; zaiste, Apostoł jest pierwszym beneficjentem orzeczenia, które potwierdziło jego Ewangelię o usprawiedli-wieniu z wiary w łaskę, a nie z uczynków Prawa rytualnego (por. Ga 1, 6-12).
Po drugie jed-nak, wyprawa ta zaczęła się od ludzkiego sporu o jej uczestników: „Doszło do ostrego starcia, tak że się rozdzielili: Barnaba zabrał Marka i popłynął na Cypr, a Paweł dobrał sobie za towa-rzysza Sylasa i wyszedł polecony przez braci łasce Pana” (zob. Dz 15, 39n). Zapewne więc, jak pobyt w Jerozolimie uskrzydlił Pawła, tak kłótnia na samym starcie podziałała na niego jak „kubeł zimnej wody” – jeszcze raz urealniając obraz Kościoła, z którego wychodzi i do które-go będzie zaraz nawracał. Przechodząc zaś do czytania, możemy doznać dwojakiego zasko-czenia, „zgorszenia” wręcz: najpierw postawą św. Pawła, a po wtóre… postawą Ducha Świę-tego.
Apostoł bowiem, i to w pierwszym akcie misji, zdaje się działać obłudnie: Ze względu na Żydów, obrzezał Tymoteusza… A kiedy przechodzili przez miasta, nakazywali przestrzegać po-stanowień powziętych w Jerozolimie. Zaraz, zaraz, a to nie miało już właśnie obyć się bez ob-rzezania? Duch Święty natomiast nie pozwala im udać się do Bitynii… Zaraz, zaraz, a to nie miało być: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16, 15)? Niech te dwa epizody przypomną nam o podwójnej regule naszego postępowania: zgodności z rozumem i łaską; św. Paweł – w konkretnych okolicznościach – zachowuje się roztropnie, zgodnie z rozumem, i zarazem zachowuje czujne posłuszeństwo wobec natchnień, zgodnie z łaską.
Psalm responsoryjny: Ps 100 (99),2-3.4-5
Dzisiejszy psalm pasuje i nie pasuje do czytania. Pasuje – bo przyszli chrześcijanie, do których kieruje się św. Paweł, zostali stworzeni przez Pana i są Jego własnością, a mają stać się Jego ludem, owcami Jego pastwiska; pasuje także – bo sam Bóg, w nawróceniu tych nowych chrze-ścijan, okaże się dobry, a Jego łaska i wierność trwające na wieki, przez pokolenia.
Nie pasuje zaś – bo podejmuje znowu wątek Jerozolimy, której świątynny ekskluzywizm bezpowrotnie przeminął (W bramy i przedsionki Pana wstępujcie z dziękczynieniem i hymnami). Ten dwu-mian, przyłożony do serca św. Pawła, zwiastuje napięcie, które choć oficjalnie rozwikłane na soborze jerozolimskim, będzie co rusz wykwitać na nowo – co dobitnie pokazało samo po-wyższe czytanie.
Ewangelia: J 15,18-21
Dzisiejszy ustęp jest antytezą trzech poprzednich fragmentów: występujący tu Janowy negatywny świat to przeciwieństwo krzewu winnego. Jezus przestrzega: Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał – dosłownie: „przyjaźniłby się” z wami (ephilei). Następnie, zapewnia: Ja was wybrałem sobie ze świata – dosłownie: „wyselekcjonowałem” (eklégomai).
Wreszcie, urealnia: Wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia – czy to prześladować (dosłownie: „gonić, polować, czyhać” [diókó]), czy to zachowywać słowo (dosłownie: „strzec, pilnować” [téreó]). Te wskazówki Jezusa dają do zrozumienia, że krzew winny i świat nie stanowią od-rębnych „galaktyk”, lecz sąsiadują z sobą – niczym pszenica i chwast o poplątanych korzeniach, rosnące na jednym polu (por. Mt 13, 24-30. 36-43).
