Wielkanocne piękno

Przedstawienia Zmartwychwstałego Chrystusa w sztuce chrześcijańskiej przez wieki różniły się stylem i symboliką, dostosowując się do ówczesnych prądów artystycznych i teologicznych. W zależności od okresu historycznego, regionu czy nurtu artystycznego temat ten był różnie interpretowany, co czyni historię tego typu przedstawień niezwykle bogatą.

W GLORII

Jednym z najbardziej charakterystycznych przedstawień Zmartwychwstałego Chrystusa jest motyw Chrystusa w glorii. Tego typu wizerunki powstały szczególnie w sztuce bizantyjskiej, a później były kontynuowane w okresie średniowiecza i renesansu. W przedstawieniach tych Chrystus ukazany jest w chwale, z uniesionymi rękami w geście błogosławieństwa. Otacza Go światło. Często przedstawiany jest na chmurze lub wśród aniołów, co podkreśla Jego boską naturę i triumf nad śmiercią.

W sztuce bizantyjskiej Zmartwychwstały często pojawiał się w ikonach jako Pantokrator, czyli Władca Wszechświata. Przedstawiany jest w pełnej chwale, z aureolą wokół głowy, a jego postać zdominowana jest przez symbolikę boską i transcendentną. Zupełnie inaczej przedstawiano Zmartwychwstałego w chwale w dobie renesansu. Artyści tacy jak Rafael Santi czy Leonardo da Vinci ukazywali Go w majestatycznej, realistycznej postawie, z dynamicznymi elementami, które podkreślały nie tylko Jego boską moc, ale i ludzką fizyczność.