Praktyki spirytystyczne są potępione w Piśmie Świętym: „Nie będziecie się zwracać do wywołujących duchy ani do wróżbitów. Nie będziecie zasięgać ich rady, aby nie splugawić się przez nich. Ja jestem Pan, Bóg wasz!” (Kpł 19,31).
fot.James Frid | pexels.com
W dzieciństwie wywoływaliśmy z kuzynami na wakacjach duchy za pomocą talerzyka i planszy. Z ciekawości pytaliśmy o przyszłość. Przestraszyłem się potem, bo na pytanie: „Duchu, czy odszedłeś” – talerzyk poszedł na „tak”. A potem się zastanawiałem, kto przesunął talerzyk, jeśli duch odszedł. Teraz już wiem, że wywoływanie duchów jest grzechem. Zapowiedzi częściowo się sprawdziły, a częściowo nie. Jednakże czuję w sercu jakiś zamęt, mam różne dziwne sny, intuicje zła i niepokój.
Praktyki spirytystyczne są potępione w Piśmie Świętym: „Nie będziecie się zwracać do wywołujących duchy ani do wróżbitów. Nie będziecie zasięgać ich rady, aby nie splugawić się przez nich. Ja jestem Pan, Bóg wasz!” (Kpł 19,31). „Jeżeli jakiś mężczyzna albo kobieta będą wywoływać duchy albo wróżyć… sami ściągną śmierć na siebie” (Kpł 20,27). Pisze Pan jednak o zabawach dzieci. Takowe mogły nawet nie być grzechem. Grzech to czyn świadomy i dobrowolny. Dzieci, które bawią się w zakazane rzeczy, mogą teoretycznie nie mieć grzechu. Chociaż z drugiej strony dzieci mają wrażliwe sumienie. Wyczuwają, że wchodzą w niebezpieczny świat. Świat duchowy jest hierarchiczny, pełen potężnych istot. Kiedy człowiek przynależy do Boga, jest w stanie łaski uświęcającej – pozostaje bezpieczny. Bóg wyznacza duchom granice. Jeśli jednak ktoś na własne życzenie wychodzi spod Bożej kurateli, sam poddaje się w czyjąś sferę wpływów. Przestrzeni neutralnych w sferze ducha nie ma. Czy ktoś w to wierzy, czy nie, duchy dobre i złe mają na nas zawsze wpływ.
Z wiedzą tajemną nie ma więc żartów. O tym, co się dzieje poza granicami śmierci, co dotyczy naszej przyszłości, samo Pismo Święte mówi niezwykle oszczędnie. Mamy żyć tu i teraz. Bóg pozwala czasem przemawiać do nas przez bliskich zmarłych. Czyni to jednak w drodze wyjątku. Mówi, co zrobić teraz: uspokoić się, pomodlić, coś naprawić, nawrócić się. Do ostrzeżeń służą Bogu codzienne zdarzenia wokół nas, skomentowane przez słowo Boże. Bóg przemawia do nas wystarczająco wyraźnie każdego dnia. Po praktykach spirytystycznych trzeba podjąć spowiedź i pokutę oraz rozpocząć proces nawrócenia.
Nawet jeśli mamy jakieś intuicje i sny, pamiętajmy, że wszystkie biblijne przestrogi czy zapowiedzi przyszłości oznaczone są warunkiem: „Jeśli się nawrócicie, to przewidziany dla was los będzie odmieniony na lepsze”. Niezmienne są tylko zapowiedzi miłości Boga wobec ludzi. W Chrystusie, w Jego Sercu, w Jego miłosierdziu jest samo dobro.
Co? Gdzie? Kiedy?
