W czasie spotkania z uczniami poprzedzającego Wniebowstąpienie Jezus oświecił umysły uczniów, którzy odtąd będą już rozumieli teksty Biblii zapowiadające nadejście Mesjasza.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: prof. dr hab. Eugeniusz Sakowicz
Pierwsze czytanie: Dz 3,11-26
W drugim rozdziale Dziejów Apostolskich natchniony autor podał zapis tzw. pierwszej mowy Świętego Piotra Apostoła. Druga mowa została przytoczona w obecnej – trzeciej perykopie. Wygłoszona została ona tuż po uzdrowieniu chromego – wcześniejszego żebraka liczącego na litość ludzi przechodzących przez Bramę Piękną i kierujących swoje kroki ku Świątyni Jerozolimskiej. Powrót do zdrowia nieszczęśliwego człowieka był dla wszystkich zgromadzonych – świadków cudu - doskonałą okolicznością wysłuchania Piotrowej katechezy. Apostoł przypomniał w niej dziedzictwo Żydów i ich patriarchów: Abrahama, Izaaka, Jakuba. Oczekiwany przez Żydów przez wieki Sługa Jahwe – Mesjasz - nie został przez nich rozpoznany. Stal się ofiarą ich ślepej nienawiści. Zarzut zabicia dawcy życia – Mesjasza - postawiony przez Piotra swoim słuchaczom miał wyjątkowo dramatyczną wymowę. Śmierć Jezusa stanowiła bowiem etap w historii świata – w historii zbawienia, po którym nastąpiło chwalebne zmartwychwstanie Pana, zmieniające bieg dziejów świata i ludzkości.
Piotr wezwał swoich słuchaczy, a dziś wzywa czytelników jego mowy, do pokuty i nawrócenia. To wezwanie w świetle łaski zmartwychwstałego Pana ma wielką siłę. Połączyło serca wiernych Chrystusa nie tylko z czasów Dziejów Apostolskich, ale w ogóle w całym biegu historii. Oprócz trudnych do wysłuchania słów katechezy, ukazujących prawdziwe oblicza i serca Żydów, Święty Piotr przekazał im również przesłanie nadziei: „Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z ojcami waszymi” To właśnie przede wszystkim dla synów Abrahama Bóg wskrzesił Jezusa. Został on posłany nie po to, by potępić i potępiać zagubionych w życiu, ale po to, by ich z zagubienia wydobyć. Zwycięstwo Chrystusa nad grzechem w ogóle i nad grzechem konkretnej osoby daje perspektywę nowego życia. Imię Jezusa nie tylko uzdrawia chorych fizycznie, chromych, ułomnych, lecz nade wszystko przywraca duchową moc i kondycję tym, którzy pozwalają, by Jezus zgładził ich grzechy.
W katechezie głoszonej przez Piotra Jezus ukazany został jako Sługa Boży. Tytuł ten znali doskonale Żydzi. Odnosili tę godność do Abrahama, Jozuego, Dawida, Mojżesza oraz innych proroków, nade wszystko do postaci Sługi Pana, opisanego przez proroka Izajasza. Święty Piotr tytuł ten odniósł do Jezusa. Imię Jezusa ma wielką moc!
Apostoł Piotr zaprezentował plan zbawienia, do którego realizacji nie ma żadnych przeszkód, w tym przeszkody niewiedzy dotyczącej proroctw wskazujących na Mesjasza. Dowodem prawdziwego, nie pozornego, nawrócenia jest uznanie Jezusa za Pana swojego życia.
Psalm responsoryjny: Ps 8,2ab i 5.6-7.8-9, ref. por. 2ab
Psalm responsoryjny wyraża wdzięczność jego autora okazaną Bogu Stwórcy za Jego Wielkość. Stanowi jednocześnie „pochwałę” godności człowieka. To ważna podpowiedź dotycząca treści modlitwy, która winna być nade wszystko hymnem wdzięczności Bogu za to, że JEST. Autor wielbi Imię Boga.
Imię Boga wypowiadane jest codziennie przez niezliczone rzesze chrześcijan, czyniących znak krzyża. Imienia Bożego wzywają pasterze Kościoła – biskupi - błogosławiąc wiernych. Zresztą każde błogosławieństwo przez kogokolwiek wypowiadane i czynione jest „w Imię Boga”, czyli mocą Wszechmogącego.
Boża obecność nie jest ograniczona tylko do ziem biblijnego Izraela, lecz Imię Boże jest „przedziwne” wszędzie, gdzie jest człowiek – „po wszystkiej ziemi”. Chwała Pana ma nie tylko wymiar horyzontalny, ale też wertykalny – „majestat” Boga wyniesiony jest „nad niebiosa”. Człowiek ma świadomość swojej kruchości i nicości. Z drugiej strony ukryta jest w nim tajemnica wielkości. Ze względu na nią Bóg pamięta o człowieku i o niego się troszczy, również wtedy, kiedy człowiekowi się wydaje, iż wszyscy go opuścili i cały świat o nim zapomniał. Świadomość, iż człowiek „nie jest mniejszy od aniołów”, czyni go pokornym i wzbudza w sercu niegasnącą wdzięczność.
Ewangelia: Łk 24,35-48
W części tekstu zamykającego Ewangelię według Świętego Łukasza autor zwraca uwagę na zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Pana Jezusa. Końcowe perykopy mówią o ukazywaniu się Jezusa apostołom oraz o ostatnim pouczeniu danym przez Pana swoim uczniom. Najpewniejszym, niezawodnym „sposobem” poznania Jezusa jest udział w Eucharystii. Łamanie chleba oraz spożywanie wina, przemienionych w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa przez wieki służyło Jego poznaniu.
Zmartwychwstały Pan przyniósł uczniom swoim i jednocześnie całemu światu orędzie pokoju, harmonii z innymi ludźmi i wierności Bogu. Słowa Odkupiciela: „Pokój wam!” rozchodzą się od ponad dwóch tysięcy lat po całym „okręgu ziemi”. Pan, który przyniósł to orędzie, ukazując się apostołom, nie przestaje objawiać się przed oczyma wiary tym, którzy w Niego uwierzyli. Nie tylko Grecy, do których św. Łukasz skierował Ewangelię, mieli trudności z uwierzeniem w powrót zmarłego ciała do życia – w zmartwychwstanie Chrystusa. Podobną trudność przeżywają ludzie doby współczesnej. Tak jak wobec Greków, tak i wobec współczesnych, Święty Łukasz wskazuje na rzeczywistość fizyczną ciała Zmartwychwstałego Pana. Jezus Chrystus nie przestaje pytać dzisiejszych uczniów o ich serca, w których rodzą się wątpliwości w realność powstania z martwych Pana Jezusa. Serce w symbolice biblijnej nie wyraża uczuć, czy emocji (ich siedliskiem według Biblii są nerki). Wskazuje natomiast na umysł, rozum. Ich centrum jest właśnie serce.
Jezus Zmartwychwstały nie był wywołanym duchem ani zjawą. Nie stanowił też wizji subiektywnej, której poddali się zrozpaczeni Jego uczniowie. Ukazał się uczniom jako rzeczywiście zmartwychwstały Pan. Realność Jezusa udowodniona została przezeń podczas spożywania posiłku – „kawałka pieczonej ryby”. Wspólny posiłek z Jezusem to znak wyjątkowej bliskości zasiadających do stołu. I tak jest po dzień dzisiejszy, kiedy zgromadzeni przy stole odmawiają modlitwę poprzedzającą wspólne uwielbianie Boga spożywanym posiłkiem.
Celem ukazywania się Jezusa Chrystusa po Jego Zmartwychwstaniu, co teologia nazwała słowem „chrystofania”, było umocnienie ich w wierze, która wcześniej – w czasie męki i śmierci - była wystawiona na próbę. Postawa niedowierzania może być zinterpretowana również pozytywnie. Apostołowie nie doświadczali jakichś emocjonalnych egzaltacji, uniesień, lecz podchodzili do wydarzeń paschalnych, dystansując się od łatwowierności. W ten sposób nie tylko siebie przygotowali, ale i niezliczone pokolenia tych, którzy przyszli po nich do odważnej, autentycznej proklamacji zbawczego Imienia Jezus i Jego Dobrej Nowiny, darowanej przez Boga dla całej ludzkości.
W czasie spotkania z uczniami poprzedzającego Wniebowstąpienie Jezus oświecił umysły uczniów, którzy odtąd będą już rozumieli teksty Biblii zapowiadające nadejście Mesjasza. Orędzie męki, śmierci i zmartwychwstania darowane zostało całej ludzkości, wszystkim istotom żywym. całemu kosmosowi.
Co? Gdzie? Kiedy?
