Komentarz do czytań - Piątek, 16 maja

Piatek, IV Tydzień Wielkanocny - Święto św. Andrzeja Boboli, prezbitera i męczennika

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Ewa Maria od Męki Pańskiej OCD

Pierwsze czytanie: Ap 12, 10-12a

Teraz nastało zbawienie… Księga Apokalipsy mówi o czasie przyszłym, o wieczystym zwycięstwie Boga. Spójrzmy jednak na dzisiejszy fragment jako na obraz naszego życia w doczesności. Zobaczmy, jak przedstawia on naszą codzienność. Oto w słowach pierwszego czytania naszej uroczystości widzimy dwie strony duchowej pielgrzymki każdego z nas. Nieustannie borykamy się z oskarżycielem czyhającym na najmniejsze nasze potknięcie, by przedstawić nas jako niegodnych udziału w Bożym Królestwie. Dniem i nocą narażeni jesteśmy na liczne pokusy, niedoskonałości, grzechy. A jednak Bóg mówi o naszym zwycięstwie. To teraz dokonuje się nasze zbawienie, teraz poddajemy się potędze i władaniu Boga. Kiedy następuje owo „teraz”? Gdy zanurzymy się we krwi Baranka. Przez tę Krew zwyciężamy. Nasze zwycięstwo dokonuje się, gdy bierzemy udział w paschalnym przejściu Pana. Jest ono walką. Jest ono śmiercią, ale śmiercią dla życia. Dziś wezwani jesteśmy do tego, byśmy słowem i czynem dali świadectwo miłości do Boga aż po śmierć. Czy odpowiemy na to wezwanie, sprawiając radość mieszkańcom niebios?

Drugie czytanie: 1 Kor 1, 10-13. 17-18

Drugie czytanie mszalne wzywa do refleksji z jednej strony nad tematem jedności, z drugiej nad naszymi motywacjami, dla których jesteśmy wyznawcami Chrystusa. Drugi temat wymaga przede wszystkim osobistej odpowiedzi na to zagadnienie. Co motywuje mnie do tego, by być, by trwać przy Chrystusie? Podział istniejący wśród wyznawców Koryntu, był obrazem przylgnięcia poszczególnych członków tamtejszego Kościoła do konkretnych osób. Jak często nasza postawa opiera się na takich ludzkich względach? To prawda, że często ludzie przyprowadzają nas do Boga. Jest również faktem, że sporo osób odchodzi od Kościoła, od Boga, bo zawiodło się na postępowaniu człowieka! Właśnie dlatego tak ważna jest motywacja, dla której pozostaję przy Chrystusie. Czy dbam o rozwijanie swojej wiary tylko ze względu na Boga? Czy umacniam w sobie świadomość, że moja przynależność do Kościoła zakorzeniona jest w zbawczym dziele Jezusa, w Jego śmierci i zmartwychwstaniu? Czy dostrzegam wartość Chrystusowego Krzyża dla mojego życia? Czy dostrzegam również wartość tego krzyża, którym w swej łaskawości i miłości Bóg obdarza mnie osobiście? A jest to dowodem Bożego zaufania do mnie. Czy potrafię to zauważyć? I z wdzięcznością, nawet pośród cierpienia, przylgnąć do Pana? Święty Paweł zapewnia nas, że właśnie w krzyżu znajdujemy moc przychodzącą z nieba i dostępujemy zbawienia. Zaufajmy tej prawdzie!

Psalm responsoryjny: Ps 34, 2-3.4-5.6-7.8-9

Już sam refren dzisiejszego psalmu wprowadza nas, jak możemy przypuścić, w sytuację patrona dnia, przeżywającego trwogę wobec tak okrutnych męczarni. Śpiew ten może nam pomóc we właściwym przyjmowaniu naszych trwóg, od których nikt nie jest wolny. Psalmista mówi o konkretnych postawach pomocnych w przeżywaniu sytuacji trudnych. Będę błogosławił Pana, Jego chwała będzie na moich ustach, dusza moja chlubi się Panem. Te słowa wskazują na człowieka zapatrzonego w Boga. Jego podstawowa troska to wielbić Boga, mówić o Nim, trwać przy Nim w każdej okoliczności życia. Czy w naszych kłopotach, cierpieniach umiemy odwrócić wzrok od siebie, od swoich bolączek i zatopić się w Panu, który czuwa nad nami niezależnie od tego, jakie są nasze odczucia? Taka postawa pozwoli nam rozpromienić się radością. Będzie to możliwe tylko wtedy, gdy rzeczywiście zapatrzymy się na Pana. Tylko Bóg jest źródłem prawdziwej radości. Tej radości, której świat, cierpienie, trudy nie będą mogły nas pozbawić. Wtedy również będziemy potrafili zauważyć, że nie jesteśmy pozostawieni sami sobie w naszym bojowaniu, ale że Ojciec Niebieski nieustannie posyła swego Anioła, by otoczył nas opieką jak szańcem. Świadomość Bożej troski pozwoli nam skosztować dobroci Pana i obdarzy prawdziwym szczęściem w ramionach miłującego Ojca.

Ewangelia: J 17, 20-26

Na uroczystość świętego Andrzeja Boboli Kościół podaje nam do rozważania fragment Ewangelii według świętego Jana, w którym stajemy się świadkami Modlitwy Arcykapłańskiej Chrystusa. Jest to prośba, jaką Jezus zanosi do Ojca o jedność swoich wyznawców.

Nic więc dziwnego, że podstawowymi słowami, jakie w niej się zawierają są te, które mówią o stanowieniu jedno oraz o byciu umiłowanym. Przyjrzyjmy się im, bo w nich zawiera się troska Jezusa o nasze poznanie Ojca, wejście w bliską relację z Tym, który jest źródłem wszelkiej jedności. Mamy stanowić jedno między sobą, ale – jak mówi Jezus zwracając się do Ojca – w Nas. To uświadamia nam, że nasze staranie się o jedność trzeba rozpocząć od troski o własne zjednoczenie z Bogiem. Tylko zbliżając się do Pana, zatapiając się w Nim, będziemy w stanie zbliżyć się do drugich, zachować z nimi jedność, w której ani ich, ani siebie nie pozbawimy różnorodności darów, jakimi zostaliśmy obdarowani przez Stwórcę. Do takiego zjednoczenia z Bogiem poprowadzi nieustanne szukanie, poznawanie Go. Ta postawa z kolei doprowadzi do poznania Jego miłości. Jezus mówi o swoim pragnieniu, by właśnie ta miłość w nas była. Wie bowiem, że jedynie mając świadomość tej miłości (niekoniecznie odczutej ale rzeczywistej) napełni nas pragnieniem pełnego zjednoczenia się z Ojcem, a przez to i z braćmi. Czy to pragnienie Jezusa jest również naszym pragnieniem?