Komentarz do czytań, 4 lipca

Piątek, XIII Tydzień zwykły - Dzień Powszedni albo wspomnienie św. Elżbiety Portugalskiej

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Joanna Człapska

Pierwsze czytanie: Rdz 23, 1-4. 19; 24, 1-8. 10. 48. 59. 62-67

W dzisiejszym pierwszym czytaniu przewijają się trzy wątki.

Pierwszym z nich jest śmierć Sary i zakup ziemi w Hebronie, by Abraham mógł ją godnie pochować. Abraham i Sara byli w Kanaanie przybyszami, to nie była ich ojcowizna, nie mieli tam groty, w której można było ze czcią złożyć ciało zmarłego. Stąd te dążenia patriarchy, by nabyć kawałek ziemi. Abraham wie, że na ziemi jesteśmy przechodniami, ale wie też, że szacunek okazywany człowiekowi za życia, należy mu się też po śmierci.

Drugim wątkiem jest znalezienie żony dla Izaaka. Posunięty już mocno w latach Abraham zobowiązuje swojego sługę, by ten przyprowadził z jego rodzinnych stron żonę dla Izaaka, a jednocześnie zakazuje mu zabierać go tam. Dlaczego żona z tamtych stron? Zapewne chodziło o zachowanie czystości krwi i wiary. Słyszymy dzisiaj tylko fragmenty z 24 rozdziału Księgi Rodzaju, z których dowiadujemy się, że wybranką dla Izaaka będzie Rebeka, bratanica Abrahama. Gdybyśmy przeczytali ten rozdział w całości, to zobaczylibyśmy, jak ważne w opisie tych wydarzeń było słowo. Sługa wiernie przekazał słowa Abrahama, wiedział, że nie może niczego pominąć. To słowo budzi respekt, bo człowiek, który je wypowiada, cieszy się szacunkiem. Podobnie jest ze słowem Boga, które jest święte. Można sobie zadać pytanie, czy dzisiaj słowo też ma znaczenie, zarówno to, które kieruje do nas Bóg, jak i to, które wypowiada drugi człowiek, ale też to, które pada z naszych ust?

Trzeci wątek, to swoiste przekazanie pałeczki Izaakowi, który w miejsce Abrahama stanie na czele rodu i to właśnie syn jego i Rebeki – Jakub, czyli Izrael zostanie ojcem narodu wybranego. Izaak jest posłuszny ojcu, choć jest już dojrzałym mężczyzną. Będzie w przyszłości posłuszny też Bogu.

Uczmy się od Ojców naszej wiary tej postawy posłuszeństwa i zaufania Bogu.

Psalm responsoryjny: Ps 106,1b-2.3-4a.4b-5

Psalm 106 jest medytacją nad dziejami Izraela i jest określany jako spowiedź narodu, w której pokutujący lud oskarżając się przed Bogiem, powraca do grzechów popełnionych w przeszłości. Wersety, które słyszymy dzisiaj, są przygotowaniem do tej swoistej ekspiacji. Psalmista, przypominając sobie wielkie czyny Boga, dziękuje Mu za Jego wierność  przymierzu, które zawarł ze swoim ludem i prosi o pomoc w wytrwaniu przy Nim. Psalm ten jest też modlitwą skierowaną do Boga, aby naród wybrany mógł żyć w pokoju i jedności z Nim, dochowując Mu posłuszeństwa i głosząc Jego wielkie czyny i miłosierdzie.  

Boże, dochowujący wierności, miej miłosierdzie dla nas i świata całego.

Ewangelia: Mt 9,9-13

Powołanie celnika Mateusza pokazuje nam, że Jezus w swoim patrzeniu na człowieka kieruje się inną optyką niż ludzie. Mateusz przez współczesnych sobie był uważany za zdrajcę, za kolaboranta współpracującego z okupantem. Utrzymywanie kontaktów z kimś takim, było wielce niestosowne, było hańbą. Jezus łamie te uprzedzenia i nie tylko idzie spożyć posiłek do tego, który przez środowisko żydowskie jest wykluczony, ale powołuje go na swojego ucznia. Słowa „Pójdź za mną” (Mt 9,9) diametralnie odmieniają życie Mateusza. Znamienne jest, że Mateusz sam opisuje swoje nawrócenie. Robi to w sposób bardzo oszczędny w słowach. Co nie znaczy, że umniejsza znaczenie tego wydarzenia, wręcz przeciwnie, umieszcza je w swoim dziele w miejscu, w którym opisuje różne cuda dokonane przez Jezusa.

Jezus zaś w całej tej sytuacji pokazuje nam, że nie można gardzić żadnym człowiekiem.  Przychodzi do grzeszników i celników, do tych, „którzy się źle mają” (Mt 9,12), aby im okazać łaskę. Przywołując słowa proroka Ozeasza „Chcę raczej miłosierdzia, niż krwawej ofiary” (Mt 9,13; Oz 6,6), Jezus wskazuje, że nie kult ofiarniczy jest wyrazem autentycznej pobożności, tylko miłość bliźniego, to, jak go traktujemy, jak się do niego odnosimy. Zapewne każdy z nas choć raz w życiu doświadczył odrzucenia, niesprawiedliwego osądzenia. Zapewne zdarzyło nam się też w życiu dokonać niewłaściwego wyboru, podjąć złą decyzję, opowiedzieć się przeciwko Bożym przykazaniom. Jezus pokazuje nam, że pomimo to  jesteśmy bliscy Jego sercu i chce uleczyć nasze serca, i chce to uczynić w sposób bezinteresowny. Zaproszenie „Pójdź za mną” skierowane jest do każdego z nas, bo Jezus chce, abyśmy byli Jego przyjaciółmi. Uzdrawia nas przez swoje miłosierdzie i przebaczenie, które płynie z Jego otwartego serca.