Komentarz do czytań, 21 maja

Środa, dzień powszedni albo wspomnienie świętych męczenników Krzysztofa Magallanesa, prezbitera i Towarzyszy

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Teresa Kołodziej

Pierwsze czytanie: Dz 15, 1-6

Czytaliśmy wczoraj w Dziejach Apostolskich, że Paweł i Barnaba dość długi czas spędzili wśród uczniów w Antiochii. Dzisiaj czytamy dalszy ciąg tej perykopy. We wspólnocie w Antiochii pojawił się spór dotyczący chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Niektórzy przybysze z Judei nauczali, że poganie, aby mogli być zbawieni, muszą poddać się obrzezaniu wg zwyczaju Mojżeszowego. Paweł i Barnaba, choć obaj byli Żydami, byli przeciwnego zdania. 

Przyjrzyjmy się uważnie, jaką drogę obrali dla rozwiązania tego sporu. Wspólnota postanowiła, że Paweł i Barnaba oraz kilku innych ze wspólnoty udadzą się w tej sprawie do Jerozolimy, do apostołów. Tak też zrobili. W Jerozolimie zostali przyjęci przez Kościół i wysłuchani zarówno o tym, czego Bóg przez nich dokonał, jak też o treści ich sporu. Następnie zebrali się apostołowie i starsi, aby tę sprawę rozpatrzeć. W jutrzejszym czytaniu zobaczymy, jak przebiegało to rozpatrywanie w Jerozolimie, jakich argumentów używano przed podjęciem decyzji. Zwróćmy jeszcze uwagę na to, że podczas drogi delegacji z Antiochii Bóg działał przez nich w Fenicji i Samarii, którą musieli przejść idąc do Jerozolimy. Opowiadali tam o nawróceniu pogan, co było przyjmowane z radością.

Różnice zdań w Kościele były obecne od początku jego istnienia. Samo wystąpienie sporu nie jest niczym złym. Wiele dobra może wydarzyć się w trakcie jego rozwiązywania. Ważne jest, aby sytuacja została jasno opisana, aby każda ze stron mogła spokojnie wypowiedzieć się i równie spokojnie wysłuchać argumentów drugiej strony. Czy jest to łatwe? Wiemy z historii Kościoła, że nie. Jednak nieustannie podejmujmy próby, czerpiąc wzorce z pierwszych wspólnot i używając do tego najnowszych osiągnięć nauki i technologii.

Psalm responsoryjny: Ps 122, 1b-2.4-5

Śpiewając dzisiaj psalm responsoryjny warto sobie uświadomić, że Jezus, który wielokrotnie był w Jerozolimie, modlił się tym psalmem, wchodząc wraz z pielgrzymami do Jerozolimy. Psalmista już na początku wyraża radość, która pojawia się w sercu pielgrzyma na samą zapowiedź pielgrzymki: „Uradowałem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pańskiego!” Ten psalm może nam towarzyszyć w drodze do parafialnego kościoła na Eucharystię. Już sama decyzja pójścia może rozpoczynać radość spotkania Pana i tych, którzy też tam się pojawią, aby Go spotkać. Podczas liturgii zaśpiewajmy z głębi serca refren psalmu: „Idźmy z radością na spotkanie Pana”.

Ewangelia: J 15, 1-8

Pełne nadziei są słowa czytanego dzisiaj fragmentu Ewangelii według św. Jana. Obraz krzewu winnego, którego latoroślami my jesteśmy, daje ogromne poczucie bezpieczeństwa. Skoro krzewem jest sam Bóg, to zasilanie w potrzebne do życia latorośli składniki odżywcze ma wieczną gwarancję. To zasilanie nigdy się nie skończy. Jedynym zagrożeniem dla życia latorośli jest ona sama. Pan Jezus mówi do każdego z nas: „Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać”. Do nas należy decyzja, czy chcemy trwać w Nim. On jest stały. Nie jest jednak bierny. Jego działanie w nas przynosi konkretny owoc, który wydajemy, jeśli pozwalamy Mu trwać w nas. Jeśli jednak podejmujemy decyzję stania się samowystarczalnymi, będziemy zmuszeni do podzielenia losu uschniętej latorośli i żadnego owocu nie wydamy. Usłyszmy też słowa Jezusa: „beze mnie nic nie możecie uczynić”. To nie jest groźba, to jest jasny przekaz Prawdy.

Przyjmijmy zapewnienie Jezusa skierowane do nas, którzy otwieramy się na Jego słowo: proście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami”. Karmiąc się każdego dnia Jego słowem stajemy się zdolni do jednoczenia naszych pragnień z wolą Boga. Syn Boży, przyjmując ludzkie ciało i żyjąc jak każdy z nas (oprócz grzechu), pokazał nam swoją relację z Ojcem i jednocześnie do tej relacji każdego z nas zaprosił. Wiele godzin ziemskiego życia Jezus trwał na modlitwie, wsłuchując się w serce Ojca w postawie posłuszeństwa. Przeznaczmy każdego dnia konkretny czas, niekoniecznie długi, na wsłuchiwanie się w słowo Boga. Bądźmy Jego uczniami.