Komentarz do czytań, 11 czerwca

Środa, X Tydzień zwykły - wspomnienie św. Barnaby, apostoła

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Mateusz Wielgosz

Pierwsze czytanie: Dz 11,21b-26;13,1-3

Dzieje Apostolskie możemy nazwać Dziejami Kościoła. Ta księga rozpoczyna się od Wniebowstąpienia Chrystusa. Chrystusa, który zostawia uczniów z konkretną misją: głoszenia Ewangelii oraz dawania świadectwa o tym, że spotkali Zmartwychwstałego.

Dzisiaj w pierwszym czytaniu, we wspomnienie św. Barnaby, możemy usłyszeć o owocach, które przynosi posługa apostołów. Z głoszonego przez uczniów Bożego słowa, rodzi się wiara. Mieszkańcy Antiochii, dzięki wierze, wchodzą na drogę nawrócenia. Z kolei to nawrócenie jest powodem do radości wszystkich. Radości, która jest połączona z zachętą do wierności Bogu.

Ten fragment biblijny uczy nas wszystkich, czym jest Kościół i jakie jest jego podstawowe zadanie. Polecenie Jezusa: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19a) jest ciągle aktualne. Bo właśnie z głoszonego słowa Bożego, w sercach ludzi rodzi się wiara (zob. Rz 10,17). Wiara, która sprawia, że człowiek pragnie przylgnąć do Boga, Jemu oddać i podporządkować swoje życie, za Jego, Bożym głosem iść. A owocem rzeczywiście przeżywanej wiary, „tak na poważnie”, jest konkretne życie oparte na miłości, w myślach, słowach i czynach. Prośmy Chrystusa, abyśmy jako chrześcijanie, wykonywali dzieło Boga, o którym czytamy w Ewangelii Jana: „Na tym polega dzieło Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał” (J 6,29).

Psalm responsoryjny: Ps 98(97),1bcde.2-3b.3c-4.5-6

Bóg przez usta psalmisty zwraca uwagę na jedno z kluczowych słów Starego Testamentu: pamięć. Słyszymy słowa o tym, że Pan „wspomniał na dobroć i na wierność swoją”. Co to znaczy? Bóg przypomina swojemu ludowi o tym wszystkim, co dla niego zrobił. Czy przez to chce ludziom robić „wypominki”. Niekoniecznie. Bogu chodzi o to, aby ludzie pamiętali o dziełach, ponieważ one są znakiem obecności, miłości i troski Boga wobec Jego wybranych. Co więcej, dostrzeganie Bożych dzieł zbliża człowieka do Boga, do Dawcy dobroci i może prowadzić człowieka do modlitwy, do wdzięczności za otrzymane dobro. I na koniec, ta pamięć uczy człowieka, że chrześcijaństwo w pierwszej kolejności polega na przyjmowaniu tego wszystkiego, co chce dać nam Bóg.

Ewangelia: Mt 10,7-13

Dzisiejsza Ewangelia uczy nas dwóch rzeczy. Pierwszą z nich jest zaufanie do Boga. Jezus wysyłając uczniów na misję, przestrzega ich przed tym, żeby na zapas nie chcieli się zabezpieczać w wszelkiego rodzaju rzeczy materialne. Te słowa Jezusa mają zachęcić uczniów do tego, aby w misji głoszenia zdali się na Boga. Oczywiście, po ludzku, mają robić wszystko, co w ich mocy, aby to orędzie jak najwierniej przekazywać, mają włożyć w to wiele wysiłku. O tej intensywnej pracy słyszeliśmy chociażby w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Jednocześnie, potrzeba świadomości, że to Bóg – nie człowiek – przemienia serce, nawraca, przyciąga do siebie i daje zbawienie. Człowiek, tylko a może aż, jest „narzędziem” w ręku Boga. Dlatego ważne jest to, aby po prostu Bogu zaufać, zdać się na Niego, oddać Mu to, co słusznie Mu się należy.

Druga sprawa to kwestia wolności. Uczniowie idą z misją głoszenia Ewangelii. Jednak Jezus zapowiada im, że nie wszyscy ich przyjmą, nie wszyscy będą chcieli słuchać. I można się temu dziwić. Jak to? Przecież czytamy o tej pięknej wizji ewangelizacji, która niesie w sobie tyle dobra: „Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy”. Można powiedzieć – samo dobro. A jednak, Bóg niesamowicie szanuje wolność człowieka. Kocha go i dlatego nie zmusi go do wiary, do przyjęcia Ewangelii, do życia nią. To od człowieka zależy, czy tę propozycję Bożego życia chce realizować w swojej codzienności, czy też nie.