Kochaj i czyń, co chcesz

W odpowiedzi słyszą: „Nie wiem. Ale przecież i tak mnie kochasz”. Ci pierwsi odpowiadają: „A gdybyś ty mnie kochał/a, nie zachowałbyś/abyś się w ten sposób”. Zakładają, że skoro dziecko kocha swoich najbliższych, to zawsze będzie grzeczne. Jestem właśnie po zebraniu rodziców i nastolatków przed wakacyjnym wyjazdem w Tatry. Każdy z nich czytał zasady regulaminu obowiązującego na obozie. Uśmieszki i puszczane oko sugerowały, że niektóre z punktów są i będą trudne do przyjęcia przez fantastycznych młodych ludzi – których trzeba jednak „trzymać krótko”.

A jak jest z nami? Dojrzałymi katolikami, którym Bóg daje Dekalog, Kościół podsuwa przykazania kościelne, Państwo daje kodeks cywilny, a policja przypomina o kodeksie drogowym.

Jezus próbuje ułatwić mierzenie się z przerastającym nas prawem. Mówi: „Jeśli Mnie miłujecie, będziecie zachowywali moje przykazania”. Dobre postępowanie i religijność to efekt relacji z Jezusem. Istotna jest kolejność. Najpierw doświadczam miłości Boga, a dopiero później biorę się za układanie życia. Intuicyjnie – według Dekalogu.

Jeśli chcę być odpowiedzialnym obywatelem, któremu zależy na dobru ojczyzny, nie trzeba mi sankcjonować udziału w wyborach. Biorę udział w głosowaniu, ponieważ kocham ojczyznę. Miłość ojczyzny to przecież miłość do matki.

Święty Augustyn mówił: „Kochaj i czyń, co chcesz”. Jeśli kochasz, będziesz dobrze wiedział – intuicyjnie przeczuwał – co masz czynić, żeby pomnażać dobro. Doceńmy rolę sumienia. Ono świetnie podpowiada, co robić. Im lepiej kształtujemy sumienie, tym wyraźniej docierają do nas rady. Prawo przestaje być ciężarem, lecz drogowskazem do szczęścia.

Znany filozof Immanuel Kant uznał, że da się zbudować system etyczny akceptowany przez wszystkich. Jego imperatyw (podstawowa zasada) brzmiał: „Postępuj według takiej maksymy, abyś mógł zarazem chcieć, aby stała się ona prawem powszechnym”. Brzmi znajomo? „Wszystko, co byście chcieli, żebym wam ludzie czynili, i wy im czyńcie”. Tak proste i trudne zarazem.

Jezus chce, abyśmy „nadawali na tych samych falach”. Dlatego zapowiada, że Ojciec pośle Ducha Świętego – Wspomożyciela. Żyjmy w tym samym Duchu z Bogiem. Wówczas życie będzie prostsze. Nie chodzi o to, żebyśmy „byli grzeczni” z obawy przed konsekwencjami. Kochając prawdziwie, możemy robić to, na co tylko mamy ochotę, a nikt wokół nie ucierpi. Potrafimy tak?