Powrót uczuć

Jest to pełen emocji komediodramat, którego wymowę sprowadzić można do afirmacji miłości wbrew niezwykłym okolicznościom życiowym. Akcja rozgrywa się współcześnie w środowisku filmowym. Można powiedzieć, że dzieło Jonása Trueby, świetnego reżysera hiszpańskiego, ma charakter pewnego rodzaju „filmu w filmie”, z powodu wielu odniesień do znanych pozycji kina hiszpańskiego i światowego.

W wątku głównym oglądamy życie uczuciowe sympatycznej pary. Alex jest reżyserką i zarazem montażystką, Ale zaś, jej wieloletni partner życiowy, zajmuje się aktorstwem. Razem kręcą film. Ważniejsze jednak od perypetii bohaterów podczas realizacji zdjęć są wydarzenia związane z ich problemami osobistymi. Autor filmu stale przeplata oba wątki – zawodowy (wspomniany „film w filmie”) i prywatny. Alex i Ale, przeżywszy w szczęśliwym związku 15 lat, wpadli na dziwaczny pomysł. Ponieważ uznali, że ich miłość się wypaliła, postanowili uczcić zakończenie wspólnego życia imprezą z udziałem przyjaciół i rodziny. Miało to być w pewnym sensie wesele na opak.

Zaproszeni goście nie mogli wyjść ze zdziwienia, myśląc, że zgodna dotychczas para postradała nagle zmysły. Okazało się jednak, że nie do końca było to szaleństwo, decyzja była bowiem przemyślana. Alex i Ale, przygotowując się do zapowiedzianej imprezy, zaczęli pakować swoje rzeczy, aby oddzielnie zamieszkać. Przy okazji rozmawiali ze sobą szczerze. Zapewne dlatego sytuacja w ich relacjach zaczęła się w pewnym sensie odwracać. Widzimy na ekranie, że miłość między nimi nie wygasła. Można nawet powiedzieć, że nabrała rumieńców. Od pewnego momentu para bohaterów filmu co innego robi, a co innego naprawdę odczuwa. W konsekwencji twórcy filmu pokazali, że nawet w sytuacji współczesnej wolności obyczajowej możliwy jest powrót do autentycznej miłości.

Film został znakomicie zrealizowany pod względem dramaturgii i charakterystyki postaci. Akcja posuwa się wartko naprzód, momenty dramatyczne przeplatają się z komediowymi. Znakomicie napisane dialogi pomagają kreować nastrój powracających uczuć. Niektórzy krytycy wybrzydzają, że w filmie pełno jest schematów wziętych z sentymentalnej literatury, kina i telewizyjnych seriali. Może to prawda, jednak warto zauważyć, czemu te schematy tu służą. W przypadku „Wrócicie do siebie”, utworu przepełnionego szlachetnymi uczuciami, wszystkie elementy artystycznej kreacji są podporządkowane pozytywnym celom.

„Wrócicie do siebie” (Volvereis). Hiszpania/Francja, 2024. Reżyseria: Jonás Trueba. Wykonawcy: Vito Sanz, Itsaso Arana i inni. Dystrybucja: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty