Minionej nocy zmarł w Rzymie w wieku 92 lat dr Renato Buzzonetti, który od 29 grudnia 1978 roku był lekarzem osobistym Jana Pawła II, a następnie, do czerwca 2009 roku – Benedykta XVI, który to przyznał mu honorowy tytuł emerytowanego lekarza papieskiego.
W kilka lat po śmierci Papieża-Polaka tak mówił on przed mikrofonem Radia Watykańskiego o tym, czego nauczył się lecząc przyszłego świętego:
– Kto dotknął ciała umierającego papieża, dotknął jego ran, które rzeczywiście się tam znajdowały, choć nikt o nich nie mówił – prawdziwe rany, które krwawiły i sprawiały ból. Jan Paweł II był dobrym pacjentem, dawał się zbadać, współpracował z lekarzem, dokładnie opisywał swoje dolegliwości. Był w tym bardzo uważny, bo chciał szybko wyzdrowieć i pomóc mi je rozszyfrować. Nauczyłem się od niego lepiej wykonywać pracę lekarza – to znaczy pamiętać, że każdy chory ma te same przywileje i prawa, co papież, w tym sensie, że wobec lekarza wszyscy chorzy, również najbiedniejsi, najbardziej zapomniani to moi bracia i dzieci Boże. Jednym słowem, pojąłem, że lekarz służy człowiekowi. Ponadto nauczyłem się od Jana Pawła II jego wielkiego ducha silnej wiary, która podtrzymywała go przez całe życie. Dzięki tej wierze naprawdę niezłomnej akceptował i znosił nie tylko ból fizyczny, ale trudności posługi wiążącej się z ogromnymi wymogami i również niebezpieczeństwami – mówił dr Buzzonetti.
Dr Buzzonetti był drugim lekarzem papieża Pawła VI, a także Jana Pawła I. O swoich relacjach z Janem Pawłem II mówił, że zawsze cechowała je niezwykła prostota. – Z mojej strony była zawsze synowska i nacechowana szacunkiem szczerość, a ze strony papieża serdeczne zaufanie, które objawiało się wielkim umiarkowaniem słów i gestów oraz wyraźną życzliwością – wspominał.
Co? Gdzie? Kiedy?
