Dewocjonalia wytwarzane przez siostry karmelitanki, fot. arch. karmelitanek z Gdyni
– Charyzmat franciszkański został ściśle określony przez założyciela zakonu, św. Franciszka z Asyżu, który pisał: „reguła i życie braci mniejszych polega na zachowywaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i w czystości” – dodaje zakonnik.
– Najważniejsza forma naszej ewangelizacji to gościnność. Ci, którzy przyjeżdżają do nas, włączają się w nasz rytm dnia – mówi br. Jakub, benedyktyn z opactwa w Biskupowie. A dzień zaczyna się o godz. 6 wspólną godziną czytań i jutrznią. Benedyktyni zajmują się gospodarstwem, mają również małe wydawnictwo, pracują intelektualnie. Prowadzą rekolekcje parafialne i zakonne. Dzień kończą wspólną modlitwą o godz. 20.
Trwać przy Umiłowanym
Siostry anuncjatki – Zakon Najświętszej Maryi Panny – podobnie jak redemptorystki – żyją za klauzurą, chociaż ich zakon został założony również za radą franciszkanina, o. Gabriela Marii, dziś błogosławionego. – W życiu zakonnym czas należy do Boga i Jemu jest poświęcony. On czyni z nim, co Mu się podoba i jak Mu się podoba, podczas gdy powołaniem anuncjatki jest sprawić Panu przyjemność przez wypełnianie Jego woli, Jego upodobania. Chodzi o bycie dyspozycyjną. Powiedziałybyśmy, że cały nasz czas jest „wolny”, oddany Jezusowi, dla Niego samego: „Panie, czym mogę Ci teraz sprawić przyjemność? Nie szukam odpoczynku, ale wypełnienia Twojej woli!”. Tak jak powiedziała Maryja: „Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego”. Niech mi się stanie tak, jak Ty chcesz, a nie jak ja chcę. Życie w czystości, posłuszeństwie i ubóstwie paradoksalnie jest wyrazem najwyższej wolności dzieci Bożych! Czas „wolny” jest dla nas czasem „Bożego upodobania”, czasem wypełniania Bożej woli – wyjaśnia s. Maria z klasztoru w Grąblinie k. Lichenia.
Od złożenia ślubów każda anuncjatka zobowiązuje się żyć regułą Dziesięciu Cnót Ewangelicznych Maryi oraz konstytucjami zakonu. Głównym zadaniem sióstr jest modlitwa – ofiara z siebie jest w niej zawarta. Wszystko dla chwały Bożej i zbawienia świata. Jako siostry klauzurowe pracują wewnątrz klasztoru. Przyjmują gości, nocujących w gościnnej części klasztoru, sprzątają, gotują – tak jak kobiety, które żyją „w świecie”. Jedna siostra robi zakupy i zajmuje się księgowością, inna – pracuje w pralni, zajmuje się korespondencją, zakrystią. Życie sióstr, mimo że za murami zakonu, nudne wcale nie jest. Smażą konfitury, robią ciasteczka, które pomagają zarabiać na życie. – W ciągu dnia mamy różne zajęcia, ale to modlitwa zajmuje bardzo ważne miejsce. Pracujemy w milczeniu – jak Maryja. Codzienie mamy godzinę rekreacji. Życie we wspólnocie jest wymagające, jest też wielkim darem od Boga. Uczy prawdziwie się miłować – dodaje s. Maria.
Może się wydawać, że taki wybór drogi to marnowanie życia. W jaki jednak sposób wytłumaczyć, że młode, atrakcyjne kobiety opuszczają codzienne życie, a pozwalają zamknąć się za murami klasztoru?
Pełna gotowość
Odpowiedzi szukam w klasztorze sióstr karmelitanek bosych w Gdyni. W piękny styczniowy dzień mam możliwość spotkania z tymi niezwykle radosnymi, uśmiechniętymi kobietami. I choć na co dzień pobudkę mają o godz. 5.30, uśmiech nie schodzi im z twarzy. Z ogromną radością opowiadają o swojej codzienności, która zaczyna się każdego dnia o godz. 6 modlitwą Anioł Pański, następnie jest rozmyślanie, brewiarz, Różaniec. – Oczywiście jak w każdym domu, tak samo i tutaj – jest podział obowiązków. Jest siostra, która służy jako kucharka, inna jest refektarką – przygotowuje śniadanie, są też organistka i zakrystianka – przygotowują to, co potrzebne do Eucharystii. O godz. 8 znowu wszystkie razem gromadzimy się na Mszy Świętej. Po śniadaniu rozpoczynamy pracę, do południa – mówi s. Estera.
Do głównych zajęć sióstr należy szycie i haftowanie szat liturgicznych. Są też siostry, które zajmują się pisaniem ikon, inne plotą różance, szyją szkaplerzyki, robią kartki okolicznościowe. I podobnie jak u benedyktynów – również jedna z sióstr pisze książki i zajmuje się pracą redakcyjną. – Jest też siostra mająca wyjątkowy dar, mianowicie rzeźbi w drewnie, z czego później robi odlewy gipsowe – dodaje s. Estera.
– Obiad jemy w milczeniu, ale jedna wyznaczona siostra, która w tym czasie pełni dyżur lektorki, czyta na głos książkę. Po obiedzie wspólne sprzątanie i godzinna rekreacja – czas, w którym przy drobnych pracach siostry mogą ze sobą porozmawiać. Od godz. 15 modlitwą na uczczenie Męki Pańskiej rozpoczyna się drugi blok pracy. Po nieszporach i modlitwie myślnej znów w procesji idziemy na kolację. I znowu lektorka czyta – najpierw Ewangelię na następny dzień, później wspomnienie świętych na każdy dzień roku. Zwykle po komplecie siostry mają jeszcze około godziny wolnego czasu. Następnie o godz. 21 odmawiają wspólnie godzinę czytań. O 22.30 gaszą światło i udają się na spoczynek – podsumowuje dzień s. Estera.
Co? Gdzie? Kiedy?
