Bez Ducha Świętego nie ma życia chrześcijańskiego. Nie możemy pozostawić Go na zewnątrz ani umieścić na półce z dewocjonaliami – przekonywał papież Franciszek podczas wielkoczwartkowej Mszy Krzyżma w bazylice św. Piotra w Watykanie.
Zwracając się do zgromadzonych tam kapłanów, Ojciec Święty wskazał, że to Duch Święty stoi u źródeł posługi, życia i żywotności każdego duszpasterza.
Przywołując słowa, które każdy kapłan może uczynić swoimi: „Pan mnie namaścił”, Franciszek wskazał, że „nie z powodu zasług, ale z czystej łaski” kapłani otrzymali namaszczenie, które uczyniło ich „ojcami i pasterzami pośród świętego ludu Bożego”.
Ojciec Święty zauważył, że podobnie jak u Apostołów, tak też w życiu kapłana, na którego „szczery entuzjazm zstąpiła moc Ducha” przychodzi „zgodnie z Bożym planem (…) etap paschalny, naznaczony chwilą prawdy”. Jest to „moment kryzysu, przybierającego różne formy”.
Każdemu, wcześniej czy później zdarza się doświadczyć rozczarowań, znużenia i słabości, kiedy wydaje się, że ideały wydają się słabnąć wobec wymagań rzeczywistości, kiedy takie czy inne przyzwyczajenie bierze górę, a pewne próby, wcześniej trudne do wyobrażenia, sprawiają, że wierność wydaje się bardziej niewygodna bardziej, niż dotąd. Ten etap jest punktem kulminacyjnym dla tych, którzy otrzymali namaszczenie
– analizował papież.
Przyznał, że „można nie poradzić z nim sobie, popadając w pewną przeciętność, wlokąc się niemiłosiernie w «normalności», w którą wkradają się trzy niebezpieczne pokusy: pokusa kompromisu, polegająca na zadowalaniu się tym, co daje się zrobić; pokusa namiastek, która polega na próbach «podładowania się» czymś innym, niż nasze namaszczenie; pokusa przygnębienia w której, niezadowoleni, poruszamy się naprzód jedynie siłą rozpędu”.
Jednak „ten kryzys może stać się również punktem zwrotnym kapłaństwa, decydującym etapem życia duchowego, w którym trzeba dokonać ostatecznego wyboru między Jezusem a światem, między heroicznością miłosierdzia a przeciętnością, między krzyżem a pewnym dobrobytem, między świętością a szczerą wiernością powinnościom religijnym”. Trzeba wówczas odkryć, że „cała sprawa nie sprowadza się do porzucenia łodzi i sieci, aby iść za Jezusem przez pewien czas, ale wymaga od nas pójścia aż na Kalwarię, przyjęcia jej nauki i owoców, i, z pomocą Ducha Świętego, podążania naprzód aż do kresu życia, które powinno zakończyć się w doskonałości Bożej miłości”. Przyjmujemy wtedy Ducha „nie ze względu na entuzjazm naszych marzeń, ale w kruchości naszej rzeczywistości”. Namaszcza on „nasze słabości, nasze znużenia, nasze wewnętrzne ubóstwo” i „namaszczenie ma ponownie Jego woń, a nie naszą”. „Drogą do tego jest uznanie prawdy o własnej słabości” – zaznaczył Franciszek.
Stwierdził, że „dojrzałość kapłańska pochodzi od Ducha Świętego i wypełnia się, gdy On staje się głównym bohaterem naszego życia”. Ojciec Święty podkreślił, że Duch Święty jest harmonią.
Wskazał na znaczenie życzliwości kapłańskiej.
Bo jeśli ludzie napotykają w nas nawet osoby niezadowolone i rozgoryczone, krytykujące i wytykające palcami, to gdzie zobaczą harmonię? Jakże wielu nie zbliża się do Kościoła lub odwraca się od niego, nie czują się w nim mile widziani i kochani, ale postrzegani z podejrzliwością i osądzani! W imię Boga, przyjmujmy i przebaczajmy, zawsze! I pamiętajmy, że opryskliwość i narzekanie, nie tylko nie przynosi nic dobrego, leczy podkopuje przepowiadanie, ponieważ jest antyświadectwem Boga, który jest komunią i harmonią
– zaznaczył Franciszek.
Na zakończenie podziękował kapłanom za ukryte dobro, które czynią, za przebaczenie i pocieszenie, którymi obdarzają w imię Boga, za ich „posługę, która często wypełniana jest pośród wielu trudów i przy znikomym uznaniu”.
Fot. PAP/EPA/ETTORE FERRARI
Co? Gdzie? Kiedy?
