Tak jak Boże Narodzenie kojarzy nam się z radością, bo przecież rodzi się Dziecię, tak Wielkanoc – bardziej z nastrojem refleksyjnym. Najpierw trzeba przejść przez to, co trudne, czasem niezrozumiałe, aby dojść do pełnej radości świąt Zmartwychwstania. Dlatego wielu woli świętować Boże Narodzenie, bo – patrząc powierzchownie – jest to przyjemniejsze. Oczywiście jeśli nie zagłębimy się w tajemnicę wcielenia. Na Zachodzie Wielkanoc mało już się obchodzi. Nie składa się też raczej życzeń. A przecież jest to najważniejsze święto chrześcijańskie. Bez zmartwychwstania nie ma fundamentu naszej wiary. I ta tajemnica, nawet jeśli spychana za życia do zakamarków naszej świadomości, powróci na końcu naszej ziemskiej wędrówki.
Na przestrzeni ostatnich miesięcy byłam świadkiem odchodzenia trzech osób chorych na nowotwory. Każda z nich chorowała na inny rodzaj raka, ale dla każdej skończył się on śmiercią. Każda przyjmowała inaczej cierpienie i zbliżającą się śmierć, ale każda musiała się z nią skonfrontować. I młoda osoba konsekrowana, i starszy mężczyzna, który wiele lat żył z dala od Boga, i wielkiej wiary kapłan. U każdej z tych osób, a najbardziej u tego nienarzucającego się Panu Bogu mężczyzny, pojawiła się przed śmiercią refleksja nad męką Syna Bożego. To utożsamienie własnego cierpienia z cierpieniami Chrystusa, który przeszedł drogę życia i śmierci przed nami, dawało umocnienie, poczucie sensu i nadzieję. Tym mocniejszą, im większe zawierzenie było u danej osoby. Nadzieję na co? Bo już nie na długie, a nawet nie na krótkie życie. Otóż dawało nadzieję na życie wieczne.
Towarzysząc tym osobom, miało się wrażenie bycia świadkiem misterium. I chociaż niełatwe to było towarzyszenie, bo był też tak po ludzku smutek z rychłej rozłąki, to jednak wyczuwało się jakiś pokój. Skąd się to bierze? Otóż misterium przejścia z tego świata do świata wiecznej szczęśliwości, gdzie nadzieja nie jest już potrzebna, bo jest spełniona, ma swoje odniesienie do Misterium Paschalnego. Chrystus przeszedł przed nami tę drogę w dokładnie taki sam sposób: cierpiąc, umierając i zmartwychwstając. Zatem my również możemy być pewni, że po cierpieniu i śmierci nastąpi zmartwychwstanie. To jest nasza nadzieja. Ona już się spełniła w zmartwychwstałym Chrystusie.
Tuż przed świętami odeszła matka mojej koleżanki, która długo chorowała. Podczas pogrzebu panowała radosna, niemal świąteczna atmosfera. Córka zmarłej była radosna pewnością, że jej matka jest już w ramionach Tego, którego bardzo kochała przez całe życie i na spotkanie z którym czekała. To zresztą nie pierwszy radosny pogrzeb, w którym uczestniczyłam. Pamiętam pogrzeb znajomego księdza, na którym żałobnicy byli ubrani na biało, a brat zmarłego prosił, by nie płakać, ale radować się, że on jest już z Tym, któremu oddał swoje życie w święceniach kapłańskich. Smutek i żałoba są po ludzku zrozumiałe. Ale rozpacz już nie. Bo jak można rozpaczać, wierząc w życie wieczne z Tym, dla którego żyjemy?
Święty Ignacy Loyola mówi, że smucić się można tylko z powodu naszych grzechów lub męki Jezusa. Wówczas należy wylewać łzy. Ale nie nad tym, że ktoś – zwłaszcza pojednany z Bogiem – wraca tam, skąd przyszedł. Z ręki Boga wyszliśmy i do Niego wracamy. Dzięki Chrystusowi znamy drogę. To już nie jest dla nas ciemność, mrok i niewiadoma, ale tajemnica, na którą On rzucił światło, będąc jednym z nas. Co roku przypominają nam o tym Triduum Paschalne i Niedziela Zmartwychwstania, napawając nas radością, że to, co rozpoczęło się w Boże Narodzenie, ma swoje spełnienie w Wielkanocy.
Co? Gdzie? Kiedy?
