Wywyższenie czy odrzucenie?

Niedziela Miłosierdzia stanowi zachętę, by wziąć do ręki „Dzienniczek” s. Faustyny Kowalskiej. Tym razem, także w kontekście narodowego Święta 3 Maja oraz zbliżających się wyborów prezydenckich, warto przypomnieć sobie fragmenty dotyczące Polski. Mistyczka była świadoma, że przekazywane jej przez Jezusa orędzie Bożego Miłosierdzia skierowane jest do całego świata, do wszystkich ludzi, ale jednocześnie była patriotką, która często modliła się za swą ojczyznę, o czym sama wspomina: „Ojczyzno moja kochana, gdybyś wiedziała, ile ofiar i modłów za ciebie do Boga zanoszę!” (Dz. 1038).

Pokolenia Polaków o niepodległą Polskę walczyły zbrojnie i na kolanach, modląc się. Śpiewaliśmy „Boże, coś Polskę”. Nasze serca drżały szczególnie przy zmodyfikowanym refrenie: „Przed Twe ołtarze zanosim błaganie: ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie!”. Po 1989 r. wróciliśmy do pierwotnych słów: „ojczyznę wolną pobłogosław, Panie!”. Dziś nastały tak podłe czasy, że wielu znowu ciśnie się na usta wersja o przywróceniu wolnej ojczyzny. W każdym razie zrozumieliśmy, że wolna, niepodległa ojczyzna nigdy nie jest dana raz na zawsze. Zrozumieliśmy także, że niekiedy od wrogów zewnętrznych, którzy w taki czy inny sposób chcą Polskę spętać i podporządkować swoim interesom albo ideologiom, gorsze może być wewnętrzne skundlenie, porzucenie narodowego dziedzictwa i wiary katolickiej, która od początku była lepiszczem polskości. A dziś Polsce zagraża, jak nigdy dotąd, ojkofobia, co z greckiego znaczy ‘strach przed domem’, ‘strach przed rodziną’. Tak! Wielu hoduje w sobie rezerwę, jeśli nie nienawiść, do tego, co rodzime, polskie, a jednocześnie zachwyca się obcymi systemami wartości.

Najbardziej znane proroctwo na temat Polski, jakie znajdujemy w „Dzienniczku” s. Faustyny, to słowa, które mistyczka usłyszała od Jezusa: „Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli Mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście Moje” (Dz. 1732). Wywyższenie jest uzależnione od bycia posłusznym Bożej woli. Tymczasem we współczesnej Polsce zdaje się panować cynizm, zakłamanie, nieprawość, którym towarzyszy masowe ogłupienie. Wciąż jednak nie brakuje ludzi, którzy dostrzegają zło i tym bardziej pragną dobra i sprawiedliwości. Czy wyjdzie z Polski zbawienna iskra, czy też wszelkie iskry zostaną zalane, ugaszone podłością? Zależy to od tego, jak odpowiemy na Boże umiłowanie…

Trzeba zauważyć, że są w „Dzienniczku” wizje dotyczące Polski, które budzą grozę: „Widziałam gniew Boży ciążący nad Polską. I teraz widzę, że jeśliby Bóg dotknął kraj nasz największymi karami, to byłoby jeszcze Jego wielkie miłosierdzie, bo by nas mógł ukarać wiecznym zniszczeniem za tak wielkie występki” (Dz. 1533). Albo: „Pewnego dnia powiedział mi Jezus, że spuści karę na jedno miasto, które jest najpiękniejsze w Ojczyźnie naszej. Kara ta miała być – jaką Bóg ukarał Sodomę i Gomorę. Widziałam wielkie zagniewanie Boże i dreszcz napełnił, przeszył mi serce” (Dz. 39). Powyższe fragmenty są zazwyczaj odnoszone do II wojny światowej, do zniszczenia Polski, a szczególnie Warszawy przez niemieckiego najeźdźcę. Ale być może wypełnienie się tych słów jest wciąż jeszcze przed nami.

No cóż! Polska nie ma żadnej Bożej obietnicy, że na pewno będzie dalej trwać jako kraj niepodległy, zakorzeniony w tysiącletniej historii, dumny ze swej wysokiej kultury, skutecznie dbający o dobrobyt swoich obywateli. Ale dobrze, że są miliony Polaków, którzy nadal chcą o to walczyć i o to się modlić. Poza tym Święta Wielkanocne przypomniały nam, że mamy obiecaną ojczyznę w niebie; ojczyznę, która nie przeminie nigdy, bo wszelkie zło zostanie pokonane definitywnie.