Tegoroczna Wielkanoc jest niezwykła. Obchodzimy ją w roku jubileuszowym – 2025 lat od narodzenia Chrystusa. Jest to czas obfitego korzystania z duchowego skarbca Kościoła, aby dzięki łasce odpustu zupełnego powrócić do takiego stanu duszy, jaki mieliśmy w chwili przyjęcia chrztu. Tak przynajmniej zdefiniował to regens Penitencjarii Apostolskiej bp Krzysztof Nykiel. To zaś sprawia, że z większym zaangażowaniem odnowimy przyrzeczenia chrzcielne w Wigilię Paschalną.
W Kościele pierwszych wieków, dokąd za publiczne grzechy praktykowano publiczną pokutę, wraz z zakończeniem Wielkiego Postu dokonywało się pojednanie z Bogiem i Kościołem części pokutników. Chodziło o tych, którym rozpoczęty w Środę Popielcową czas pokuty kończył się już po 40 dniach. Odbywało się to w Wielki Czwartek rankiem, tuż przed rozpoczęciem Triduum Paschalnego. W zależności od lokalnych zwyczajów robiono to podczas specjalnej liturgii, która w naszych czasach wyewoluowała w Mszę Krzyżma. Ci, którzy pokutowali za najcięższe grzechy, za jakie uznawano: zabójstwo, cudzołóstwo i zaparcie się wiary (apostazję), musieli nieraz czekać na rozgrzeszenie wiele lat – nawet do końca życia.
Przypominam to, żebyśmy bardziej docenili łagodność praktyk pokutnych w Kościele oraz łatwość uzyskania po sakramencie pokuty jubileuszowego odpustu i tym radośniej wyśpiewali w tym roku paschalne „Alleluja!”. Można mieć nadzieję, że będzie nas więcej duchowo przeżywających tę Paschę niż zwykle. Wbrew medialnym manipulacjom wzrasta liczba tych, którzy przyjmują wiarę w Chrystusa albo do niej powracają. Po głośnych apostazjach sprzed paru lat, zaczyna się w Polsce czas cichych, choć niełatwych powrotów apostatów do wspólnoty Kościoła. Pisze o nich Barbara Stefańska na str. 12. Prócz tego z różnych części świata napływają wieści o masowych chrztach ludzi dorosłych planowanych na Wigilię Paschalną. W samej tylko Francji o chrzest w tę Wielkanoc poprosiło prawie 10,5 tys. dorosłych i 7,4 tys. nastolatków. Z tego 73 proc. jest w wieku 17–35 lat! Połowa z nich deklaruje, że wiarę odkryli sami.
Takie rzeczy dzieją się w kraju, gdzie wielki wpływ na rządy i życie publiczne ma masoneria w najbardziej antyreligijnym wydaniu! Równolegle wiele do myślenia daje twierdzenie Davida H. Sterna, zmarłego niedawno w Jerozolimie mesjanicznego Żyda. Według niego wielu żydowskich rabinów – jego przyjaciół – po cichu wierzy w Chrystusa jako Mesjasza (nie zawsze jako w Syna Bożego), ale ze względu na presję środowiska boją się wyznać to publicznie. Jak realne są to obawy, pokazuje przykład najsławniejszego współcześnie żydowskiego rabina, zmarłego w 2006 r. Yitzhaka Kaduriego, który imię Mesjasza: Jezusa, umieścił w zaklejonej kopercie, zabraniając ją otwierać wcześniej niż rok po swojej śmierci. O konsekwencjach ujawnienia swojej wiary w Chrystusa mówił u nas niedawno także inny nawrócony ultraortodoksyjny rabin, mieszkający we Francji Jean-Marie Élie Setbon.
Nasze tegoroczne „Alleluja” niech będzie mocniejsze, ponieważ w tym samym czasie, kiedy my będziemy obchodzić Wigilię Paschalną, Żydzi kończyć będą swoje ośmiodniowe świętowanie Paschy. Jednak równocześnie z nami Wielkanoc świętować będą w tym roku wyznawcy prawosławia i innych Kościołów wschodnich. To piękny znak jedności w rocznicę 1700-lecia I soboru powszechnego w Nicei, na którym dyskutowano między innymi o dacie obchodzenia Wielkanocy. Do niedawna mieliśmy uzasadnione nadzieje, że od tegorocznego jubileuszu wspólna data świętowania Wielkanocy pozostanie na stałe. Przeszkodą, żeby tak się stało, jest tylko weto patriarchatu moskiewskiego. Taka łyżka dziegciu w beczce miodu.
Mimo wszystko życzę, żebyśmy tegoroczne paschalne „Alleluja” śpiewali radośnie i jednogłośnie. Niech Chrystus, Zwycięzca śmierci, pokona w nas i wokół nas wszystko to, co mogłoby zmącić wielkanocną radość!
Co? Gdzie? Kiedy?
