Skąd to się bierze?

W czasie gdy większość z nas cieszyła się majówką, w okolicach Mławy odnaleziono ciało poszukiwanej 16-latki. Przyczyną śmierci były liczne i rozległe obrażenia głowy zadane tępym narzędziem, a dziewczyna została zabita ze szczególnym okrucieństwem. Głównym podejrzanym jest 17-letni uczeń technikum, który znał ofiarę.

Na początku kwietnia w Holandii zmarła mieszkająca tam z rodzicami 14-latka z Polski. Prawdopodobnie targnęła się na swoje życie. „Znosiła ogromny ból z powodu nienawiści, wyśmiewania i przemocy, której doświadczała ze strony innych dzieci” – przekazała szkoła w Helmond, do której uczęszczała. Wg wielu osób była prześladowana przez holenderskich rówieśników z powodu pochodzenia.

Co łączy te dwie sprawy? Skąd to się bierze? Warto głośno zadać takie pytania – i jak najszybciej wyciągnąć wnioski.

Otoczenie młodych ludzi, zatopionych w mediach społecznościowych, w których spędzają wiele godzin dziennie, dla pokolenia rodziców jest najczęściej nieznane. A to tam właśnie odbywa się często psychiczna chłosta kogoś, kto jest inny, kogo reszta nie akceptuje. To także tam można oglądać miliony filmów pokazujących brutalne i wulgarne sceny, o jakich dorosłym się nie śniło. I o tym my, dorośli, najczęściej nie wiemy – lub nie chcemy wiedzieć…

Matka podejrzanego z Mławy broni syna, pisząc w internecie, że „był nadwrażliwy i źle traktowany przez rówieśników” oraz przebodźcowany i przeciążony emocjonalnie… Opisuje go jako chłopaka mającego trudności w kontaktach z rówieśnikami i nigdy nieprzejawiającego agresji. A zatem co działo się w jego głowie, kto i czym go zainspirował, że – jeśli potwierdzą to prokuratorzy – dopuścił się jako nastolatek tak brutalnego czynu?

Jak silna musiała być presja rówieśników 14-latki, że podjęła tak tragiczną decyzję? Szkoła, do której chodziła, mówi dziś: „Stop przemocy”. Ale czy zrobiła coś wcześniej, gdy nastolatka potrzebowała pomocy?

Jeśli nie zmienimy naszego podejścia do młodych ludzi, jeśli nie zrozumiemy ich świata albo, co gorsza, zaakceptujemy czy wykpimy ich niedojrzałość lub zbagatelizujemy ich problemy, to nie dziwmy się później takim tragediom. Uderzmy się w piersi i zapytajmy: ile czasu spędziliśmy ostatnio z dziećmi na rozmowie o ich wielkich problemach, które dla nas mogą być nawet niezauważalne? Najłatwiej jest zakazać (co i tak jest nieskuteczne), najtrudniej rozmawiać i zrozumieć.