Mało brakowało. Gdyby nie dziewięcioro posłów Polski 2050 – w tym Szymon Hołownia – prezydencki projekt Ustawy o zapewnieniu realizacji inwestycji Centralnego Portu Komunikacyjnego zostałby odrzucony w pierwszym czytaniu. Za było 203 posłów, przeciw 211. Odrzucenia chciała niemal cała koalicja – właśnie z wyłączeniem części Polski 2050. Teraz zamiast do kosza, projekt trafi do komisji sejmowej, gdzie oczywiście może trwać nawet do końca kadencji. Jest to jednak symboliczne zwycięstwo prezydenta i rysa na koalicyjnej spójności.
Najważniejsze punkty projektu to ustanowienie na koniec 2032 r. daty, do której wykorzystywane może być warszawskie Lotnisko Chopina. Potem operacje miałyby być realizowane z CPK. Drugi ważny punkt to zakaz dokonywania inwestycji na Lotnisku Chopina, których wartość byłaby ujemna. Mówiąc prościej: nie można dofinansowywać przebudowy lotniska na Okęciu, służącej zwiększeniu jego przepustowości. Jest to zatem uderzenie w rządowy plan, zakładający rozbudowę tego portu lotniczego przed uruchomieniem CPK.
Donald Tusk miał się po głosowaniu wściec (wśród amatorów polskiej polityki fraza „Tusk się wściekł” ma długą historię). Trudno się dziwić: głosowanie posłów Polski 2050 oznacza wsparcie opozycyjnej koncepcji budowy CPK, a to spór o dużej symbolicznej wadze. Sprawa CPK pokazuje kilka ważnych tendencji dzisiejszej polskiej polityki.
Po pierwsze, że niektóre jej wątki przekraczają polaryzacyjny podział. Najlepszym tego przykładem była afera wokół powołania Stowarzyszenia „Tak dla Rozwoju” przez Paulinę Matysiak z Razem wspólnie z Marcinem Horałą z PiS. Bazą dla tego pomysłu było wsparcie dla budowy CPK wg koncepcji wypracowanej przez poprzednią władzę.
Po drugie, że przewodniczący PO w dużej mierze utracił słuch społeczny. Przy czym należy odróżnić to pojęcie od sondażowego populizmu, z tym bowiem Tusk nadal radzi sobie dobrze. Reagowanie na bieżące badania i wistowanie wypowiedzi czy projektów, które na krótko przyciągną uwagę mediów i będą się podobały wyborcom – to nie jest słuch społeczny. Słuch społeczny to wychwytywanie spraw, które mają dłuższy „termin ważności” i mogą stanowić fundament poważniejszego działania.
W wypadku CPK nie chodzi przecież o to, że wspierający ten projekt są ekspertami od ruchu lotniczego albo nawet że będą intensywnie korzystać z nowego lotniska. CPK jest symbolem ambicji i aspiracji.
Dlatego, po trzecie, ważne jest, że z tego ponadpartyjnego symbolu swój sztandar zrobił nowy prezydent.
Co zaś do konkretów – nie trzeba być fachowcem, żeby rozumieć, że rzekoma rządowa koncepcja budowy CPK, o której mówił po głosowaniu premier, jest w istocie planem rozmycia tego przedsięwzięcia. Pokazuje to również plan rozbudowania Okęcia, zdaniem znacznej części ekspertów
absurdalny i nierealny, przede wszystkim zaś zakładający wyrzucenie w błoto ogromnych pieniędzy.
I jeszcze ciekawostka z sejmowej arytmetyki. Koalicja ma 240 posłów. Klub Polska 2050 to 30 posłów. Większość to 231 mandatów, zatem bez całego klubu partii Hołowni większości nie będzie. Jednak w sprawie Ustawy o CPK głosy w klubie były podzielone: 9 osób przeciw jej odrzuceniu, 7 za, 12 się wstrzymało, a 2 nie głosowały. Polska 2050 jest dziś wydmuszką, a Hołownia zapowiedział, że nie będzie kandydował na kolejną kadencję na jej przewodniczącego. Czy Polska 2050 się rozpadnie? Czy część dołączy do nowej partii – Koalicji Obywatelskiej, która wkrótce ma zostać powołana w miejsce PO (obecnie PO jest najważniejszym ugrupowaniem w KO)? Czy obóz władzy zachowa przynajmniej 231 miejsc w sejmie? Czy część, z samym marszałkiem, może w przyszłości znaleźć się na listach PiS? Dziś nic nie jest pewne.
Co? Gdzie? Kiedy?
