Przełom maja i czerwca to piękny, eucharystyczny czas w Kościele ze względu na Pierwsze Komunie Święte dzieci oraz święcenia diakonatu i prezbiteratu. Kościoły przystrojone białymi kwiatami i symbolami nawiązującymi do Chleba Życia mówią obrazowo o istocie naszej wiary. Patrząc na dzieci pierwszokomunijne, trudno oprzeć się myślom, że niektórzy z tych chłopców zostaną w przyszłości wyświęceni na księży. Tu, przy ołtarzu, zaczyna się ich droga wzrastania w umiłowaniu Eucharystii. Kiedy zdarzyło mi się zrobić taki komentarz, widziałam przerażenie na twarzy rodziców i dziadków. Dlaczego? Przecież wszyscy doświadczamy już w niektórych częściach Polski braków księży. Cóż, najłatwiej narzekać na Kościół i duchownych, a najtrudniej – podjąć zaangażowanie, by rozwijać kulturę powołaniową.
Na czym ona polega? Ze strony osób świeckich na bardzo prostej rzeczy: ukazywaniu pozytywnych aspektów z życia Kościoła i duchownych, niepowielaniu plotek i pogłosek na temat księży, wspieraniu tych już wyświęconych konkretnym gestem, słowem lub modlitwą, ukazywaniu piękna życia poświęconego Bogu. Na UKSW w Warszawie w ubiegłym roku ruszyły nawet studia poświęcone teologii powołania. Współczesny świat zrobi bardzo wiele, by zohydzić nam Kościół i jego sługi, serwując nam codziennie w mediach rzeczywiste lub wykreowane skandale. Jak bardzo trzeba być rozmiłowanym w Chrystusie i Jego Kościele, by w takiej atmosferze odpowiedzieć na głos powołania do kapłaństwa czy życia konsekrowanego! W dzisiejszych czasach zakrawa to już na heroizm.
Mój znajomy ksiądz profesor, który wiele lat wykładał w seminarium, mówi zawsze osobom skarżącym się na księży w swojej parafii: „To może niech pani/pana syn czy wnuczek zostanie księdzem, a wówczas wszyscy będziemy mieli wspaniałego kapłana”. To oczywiście odpowiedź z przymrużeniem oka, ale gdyby rzeczywiście rodziny brały pod uwagę, że w ich potomstwu może zrodzić się powołanie do poświęcenia się na służbę Bogu, to może inaczej reagowałyby na wszelkie doniesienia w temacie kapłaństwa. Bo powołania nie biorą się znikąd. Owszem, bywa i tak, że Pan Bóg powołuje kogoś, kto wychowywał się w rodzinie niewierzącej, ale zazwyczaj to w domu kształtuje się grunt pod przyszłe powołanie. Dopiero potem są różne grupy, wspólnoty, duszpasterstwa, stowarzyszenia katolickie.
Trzeba jednak pamiętać, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za powołania. Nie tylko rodzice, ale cała wspólnota Kościoła, tak lokalnego, jak i powszechnego. To poprzez naszą modlitwę o nowych kapłanów oraz za tych już wyświęconych, którzy posługują pośród nas, wypraszamy u Boga dar Jego współpracowników na ziemi. Bo to też nie jest tak, że kiedy diakon zostaje wyświęcony na księdza, to już wszystko załatwione i możemy o tym człowieku zapomnieć. Wręcz przeciwnie. Temu chociażby służy apostolat margaretek, aby wspierać duchowo, ale też, jeśli trzeba, to i konkretnym słowem i gestem kapłanów pracujących w danej parafii. I to wszystko trzeba czynić w kontrze do świata, który będzie nam mówił za pośrednictwem mediów, że powołań jest coraz mniej i będzie coraz gorzej, że księża to sami skandaliści, że trzeba zacząć wyświęcać kobiety, a najlepiej to pozamykać kościoły lub zamienić je na puby i kawiarnie, a wówczas wszystkim będzie lepiej.
Tylko jak przyjdzie co do czego, to okazuje się, że potrzebny jest ksiądz – przy chorym, umierającym, pragnącym pojednać się z Bogiem, zawrzeć związek małżeński, ochrzcić dziecko, pochować zmarłego. Księdza nie zastąpi nawet cała rzesza świeckich, choćby nie wiem jak się starali. Pomyślmy o tym, kiedy następnym razem natkniemy się na kolejny wpis w mediach „ubolewający” nad spadkiem powołań i kadrowymi niedoborami w Kościele.
Co? Gdzie? Kiedy?
