Na naszych oczach dzieje się coś bezprecedensowego w historii III RP: narasta, ale i celowo budowana jest psychoza części wyborców, którzy żywią dziś fanatyczne już przekonanie, że PiS sfałszowało wybory prezydenckie. Takie operacje na zbiorowej świadomości społeczeństw już się w przeszłości zdarzały, szczególnie w dobie masowych mediów, a modus operandi był zwykle identyczny. Rozumieli go najwięksi spece od propagandy, z Josephem Goebbelsem na czele. Jego fraza o kłamstwie powtórzonym sto razy staje się w epoce mediów społecznościowych wręcz banałem.
W kolejnych wpisach stronników kandydata przegranego czytam, iż „coraz więcej wskazuje, że dokonano fałszerstwa wyborczego”. Kiedy pytam, co znaczy „coraz więcej” albo jakie to „kolejne fakty” się pojawiają – zapada cisza. W istocie bowiem, poza informacjami z kilkunastu komisji – większość to te 11 obwodowych komisji wymienionych w sprawozdaniu PKW – żadnych nowych i konkretnych informacji nie ma. Działa tu jednak efekt komory echa (echo chamber effect), który polega na wzmacnianiu wzajemnie sygnałów w informacyjnej bańce. Powielanie przez kolejne osoby i kolejne media niepopartych żadnym konkretem rozważań o rzekomo skręconych wyborach owocuje przekonaniem, że danych na poparcie tej tezy jest coraz więcej. Co nie jest prawdą.
Bywa jednak gorzej. U niektórych czytam już, że sfałszowanie wyborów lub „systemowe nieprawidłowości” są faktem. Oczywiście nic takiego nie ma miejsca. Skoro w całym kraju jest ogromna liczba ok. 31 tys. obwodowych komisji wyborczych – obsadzonych zresztą m.in. przez ponad 32 tys. przedstawicieli komitetu wyborczego Rafała Trzaskowskiego – to jasne jest, że w jakiejś części z nich musiało dojść do pomyłek i błędów. W rozmowie z Elizą Olczyk w „Rzeczpospolitej” mówił o tym bardzo rozsądnie ekspert od systemów wyborczych i uważny obserwator wszystkich polskich wyborów w III RP prof. Jarosław Flis, stwierdzając stanowczo: „Nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że wybory zostały systemowo sfałszowane, i nie ma szans na unieważnienie wyborów”.
Poniekąd zabawne jest, że ta strona sporu politycznego, która uznaje się za bardziej racjonalną i wykształconą, nakłada – jak to mówią niektórzy, nawiązując do szturmu na Kapitol w 2021 r. – czapkę z rogami byka i pogrąża się w odmętach szaleństwa. Wielu jest na takim etapie, że nic nie przekona ich już nigdy, że prezydentura nie została „ukradziona” ich wspaniałemu kandydatowi. I prawdopodobnie o to chodzi animatorom tego szaleństwa, którzy oczywiście niszczą państwo, ale w kategoriach państwa wielu z nich od dawna już nie myśli. Chodzi o to, żeby doprowadzić do delegitymizacji nowego prezydenta, tak aby skrajnie konfrontacyjne wobec niego działania były nie tylko akceptowane, ale wręcz witane z radością. I jest to wariant i tak najbardziej optymistyczny, bo patrząc na poziom emocji, łatwo uwierzyć, że jest to przygotowywanie podglebia pod twardą konfrontację i próbę niedopuszczenia do zaprzysiężenia legalnie wybranej nowej głowy państwa. Oby tak nie było.
Na początku sierpnia ogromna odpowiedzialność spocznie na marszałku Szymonie Hołowni, bo to od niego będzie zależało zwołanie Zgromadzenia Narodowego, podczas którego Karol Nawrocki złoży przysięgę. Jest wciąż nadzieja, że pan Hołownia poczuje, iż tu naprawdę nie chodzi już o jakieś polityczne gierki czy srebrny przycisk YouTube’a, ale o Rzeczpospolitą – jakkolwiek wzniośle by to brzmiało. Jeżeli tak się stanie i posiedzenie zostanie zwołane, ciekawie będzie zobaczyć, którzy spośród posłów koalicji postanowią je zbojkotować. Sami w ten sposób stworzą listę najprawdziwszych zaprzańców.
Co? Gdzie? Kiedy?
