Współcierpiąca

„Oto Matka twoja”

Nie wolno w naszej medytacji pominąć tego momentu, kiedy ukrzyżowany Jezus, zobaczywszy „Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja”.

Zauważmy, że apostoł Jan nie jest tu nazwany po imieniu, natomiast nazwany jest „uczniem umiłowanym”. To sygnał, że wydarzenie to dotyczy każdego z nas, pod tym jednak warunkiem, że staramy się być tak blisko Jezusa, żebyśmy również my mogli zaliczać się do Jego umiłowanych uczniów.

Św. Jan Paweł II w katechezie z 24 września 1997 roku, przypominając wypowiedziane na Kalwarii słowa: „Niewiasto, oto syn Twój”, podkreślił, że słowa te były skierowane nie tylko do apostoła Jana: „Tymi słowami bowiem Ukrzyżowany ustanowił głęboką wewnętrzną więź między Maryją a umiłowanym uczniem, który jest postacią typologiczną o znaczeniu powszechnym, zamierzając w ten sposób dać Ją jako Matkę wszystkim ludziom”.

Ukrzyżowanie błogosławione

Przenieśmy nasze rozważanie na obraz innego ukrzyżowania, o którym często wspomina apostoł Paweł: „To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Chrystusem ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu” (Rz 6,6).

Otóż, chociaż razem z Chrystusem zostaliśmy ukrzyżowani dla grzechu, przecież ukrzyżowanie przez chrzest różni się głęboko od ukrzyżowania Chrystusa. Zbawiciel dał się ukrzyżować, bo dał się przygnieść grzechowi świata. Ukrzyżowanie dla grzechu jest dziełem łaski, ze wszech miar pożądanym. Chcielibyśmy w tym błogosławionym ukrzyżowaniu być blisko Maryi. Wierzymy też, że towarzyszy nam w nim i wspomaga Matka Kościół. Ona gorąco pragnie tego ukrzyżowania, do niego się przyczynia i raduje się z niego, gdyż dzięki niemu stajemy się coraz więcej dziećmi Bożymi, uczestnikami Bożej świętości i Chrystusowego zmartwychwstania.

Ból z powodu tych, co krzyżują

Nowy Testament zna jeszcze jedno ukrzyżowanie Chrystusa, najbardziej tragiczne. Mianowicie ochrzczeni wielcy grzesznicy i odstępcy od wiary „krzyżują w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko” (Hbr 6,6). Problem jest delikatny i drażliwy. Kościół od kilku już wieków oskarżany jest o nietolerancję wobec ludzi podejmujących niezgodne z Jego nauką wybory moralne i religijne. Stąd nieraz się zdarza, że współcześni chrześcijanie, nawet przez nikogo nie pytani, krzyczą głośno, że wiara albo niewiara, a nawet taki czy inny styl życia, to prywatna sprawa każdego człowieka.

A przecież relatywizm nie jest konieczną konsekwencją tolerancji. Owszem, na płaszczyźnie prawa, poglądy i postawy życiowe każdego z nas (jak długo nie godzą w interesy innych) są i powinny być sprawą prywatną. Zarazem przecież żadne prawo ani obyczaj społeczny nie mogą zabronić mnie, ani tobie cierpieć z powodu tych, którzy odchodzą od Chrystusa albo układają sobie życie w poprzek Bożych przykazań. Żadne też prawo nie może mi zakazać powiedzieć mojemu bratu, przyjacielowi lub znajomemu, który utracił wiarę, żeby się zastanowił, czy przypadkiem nie stało się to w wyniku jakichś jego zaniedbań lub nawet oczywistych grzechów.

Jeśli prawdą jest, że człowiek może krzyżować w sobie Chrystusa, to trudno wątpić, że zadaje wówczas ból również Jego Matce. A także Matka Kościół nie jest w stanie patrzeć na to obojętnie.

Człowiek może również krzyżować Chrystusa w innych. Swojemu prześladowcy, Szawłowi, Pan Jezus powiedział to nawet bezpośrednio: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”. Niestety, można krzyżować Chrystusa Pana w innych w sposób bardziej jeszcze złowieszczy niż prześladowcy zabijający męczenników, mianowicie poprzez niszczenie wiary w Niego w sercach maluczkich.

o. Jacek Salij OP fot. ks. Henryk Zieliński/Idziemy Idziemy nr 35 (467), 31 sierpnia 2014 r.