– Bernardyna podpisała akt oddania, a brat Albert schował go do wewnętrznej kieszonki w habicie i przez całe życie nosił przy sobie. To jest dla nas wielka relikwia. I po Bracie Albercie, który żył takim aktem oddania, i po s. Bernardynie, która była wierna tej obietnicy – zaznacza s. Michaela.
Siostra Bernardyna zasłynęła z miłości do Boga i człowieka. „Ból bliźnich moich jest moim bólem” – mawiała. W jej zapiskach czytamy: „Chciałabym zadośćuczynić każdej prośbie, otrzeć każdą łzę, pocieszyć słówkiem każdą zbolałą duszę, być dobrą zawsze dla wszystkich, a najlepszą dla najnieszczęśliwszych”. Ale nie przychodziło jej to bez trudu. – Prosiła Pana Boga, żeby dał jej łaskę służby nawet za cenę najgorszej choroby. A za taką uważała czyraki na skórze, na które często cierpieli ubodzy. Pod koniec życia cała była obsypana tymi wrzodami – mówi s. Michaela.
Wiewiórka w rękawie
– Duchowość s. Bernardyny była przepiękna, bardzo franciszkańska. Widziała Pana Boga w pięknie przyrody – mówi s. Michaela. „Uwielbiam Cię, Boże w szumie wiatru, w mgłach ciemnych porannych, w zapadającym zmroku” – modliła się.
– Miała w sobie dużo pokoju. Wyczuwały to nawet dzikie zwierzątka, które przychodziły do niej, jak do św. Franciszka. Siostry wspominają, że gdy pewnego ranka trwały w ciszy na modlitwie, przez otwarte drzwi weszła wiewiórka. Przebiegła przez całą kaplicę i wpadła do rękawa habitu s. Bernardyny – opowiada s. Michaela. W celi s. Bernardyny do dziś stoi klatka, która była tymczasowym mieszkankiem dla oswojonej wiewiórki.
Czyńcie dobrze wszystkim –
brzmiało jedno z ostatnich poleceń bł. Bernardyny
– Uwielbienie Boga w pięknie przyrody, w całym kosmosie, współgrało u s. Bernardyny z wielką czcią dla obecności Chrystusa Eucharystycznego w Kościele. Miała dar modlitwy ekstatycznej. Ale przechodziła też trudne ciemne noce. W jej zapiskach duchowych jest to pięknie opisane. Ukazuje się nam jako Oblubienica z Pieśni nad Pieśniami, która spotyka się ze swoim Oblubieńcem, a potem jakby gubi Go w swoim życiu i na nowo tęskni, i na nowo znów Go spotyka. To gra miłości, którą przeżywali święci – mówi s. Michaela.
Przy Ecce Homo
– Siostra Bernardyna była bardzo oddana drugiemu człowiekowi. Żyła „w szkole” Brata Alberta. Dużo się od niego uczyła, ale też ubogacała go swoim geniuszem kobiecym. Była u jego boku jak św. Klara u boku św. Franciszka – dodaje s. Michaela.
Pracowała głównie w Krakowie. Ale część życia zakonnego spędziła w Zakopanem, w pustelni na Kalatówkach. Tam powstawały jej najpiękniejsze modlitwy. Miała zaledwie 24 lata, kiedy została oficjalnie ogłoszona „Siostrą Starszą”, czyli przełożoną generalną. To ona po śmierci Brata Alberta spisała konstytucje zgromadzenia.
Odeszła rankiem 23 września 1940 r. Pogrzeb był wielką manifestacją. I o dziwo odbył się bez utrudnień ze strony niemieckich okupantów. Pochowana została na Cmentarzu Rakowickim, niedaleko grobowca Brata Alberta. Teraz relikwie obojga spoczywają obok siebie w prezbiterium krakowskiego Sanktuarium Ecce Homo. – Tak jak w życiu razem pracowali i służyli Bogu i drugiemu człowiekowi, tak teraz razem są przy Chrystusie Ecce Homo – zaznacza s. Michaela. – A Dynka – jak pieszczotliwe nazywał Brat Albert s. Bernardynę – spoczywa przy Chrystusie Eucharystycznym, przy którym już za życia chciała całe wieki klęczeć i Go uwielbiać.
Co? Gdzie? Kiedy?
