Jak straszna może być ciemność, najlepiej wiedzą dzieci – i ci dorośli, którzy jeszcze swojego dzieciństwa nie zapomnieli. W ciemnościach czai się wszystko, co złe, wrogie, niepoznane.
Ciemność jest gęsta od najrealniejszych tworów wyobraźni, których zobaczyć, dotknąć ani spotkać nie mamy ochoty. Lęk przed czarownicą w szafie, potworem pod łóżkiem albo duchem za firanką spędza sen z powiek, jeży włos i ściska za gardło. Nawet z głową pod kołdrą nie można się poczuć zupełnie bezpiecznym. Więc nieraz słyszę w ciemnościach dziecięcy płacz, rozpaczliwy krzyk albo zagubione kroki. Zrywam się, biegnę, tulę, szepczę: – Wszystko dobrze, jestem przy tobie, kochanie – aż chlipanie ucichnie i zastąpi je znowu równy oddech. Ale noc trwa, więc strachy mogą wrócić. Jak rozproszyć ciemności?
Mała, niebieska lampka zawieszona nad łóżkiem daje naszemu synkowi więcej radości, niż mogliśmy się spodziewać. Mały upewnia się, czy może się ona palić przez całą noc, i wraz z westchnieniem ulgi zdaje się zrzucać wielki ciężar gniotący jego pięcioletnią pierś. – Teraz już będę mógł spać – uśmiecha się – i nic złego nie będzie mi się już śniło. Po czym dodaje wyjaśniająco, patrząc mi prosto w oczy: – Bo kiedy widzę światło, to nie jestem sam. Wiem, że ty jesteś.
Dzięki Remiemu, zdającemu się promienieć nie mniej od lampki, chyba po raz pierwszy tak realnie czuję dotyk ciemności, w której kroczę, wypatrując światła. Niech więc nie zmylą mnie miriady elektrycznych światełek błyskających w centrach handlowych, sklepach, urzędach i na ulicach, świeczek choinkowych, pełgających płomyków, lśniących girland, iskrzących się stroików, sztucznych ogni. Obym dojrzała tę jedyną prawdziwą, wielką światłość bijącą z betlejemskiej stajenki. A wtedy po raz kolejny wyznam z ulgą: – Już nie będę się bać, bo wiem, że Ty jesteś Bogiem z nami.
***
Felietony publikowane w cyklu "Obrazki na Adwent" znajdziesz pod tagiem "Obrazki na Adwent" i na stronie głównej w sekcji "Rodzina i życie".
Co? Gdzie? Kiedy?
