Trwać w prawdzie

Pan Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo i obdarował talentami, jakimi chciał. W Jego zamyśle i planach nie ma przypadku. On kocha nas takich, jacy jesteśmy. Czy potrafię zaakceptować siebie, ze wszystkimi niedoskonałościami, oraz drugiego człowieka, który w moim mniemaniu jest bardziej uzdolniony, ma lepsze cechy?

Nic nie jest zarezerwowane tylko dla mnie. Człowiek często próbuje ograniczyć działanie Pana Boga i w ten sposób narzucać Jemu swoją wolę. Modne słowo „wyłączność”, często stosowane w świecie mediów, dotyczące celebrytów oraz ich życia, próbujemy nieraz przenieść na sferę ducha. Taką postawę widzimy już w pierwszym czytaniu, gdy Jozue, widząc prorokujących w obozie, mówi: „Mojżeszu, panie mój, zabroń im” (Lb 11,28). Podobną sytuację ukazuje dzisiejsza Ewangelia, w której apostołowie, widząc człowieka czyniącego znaki, zwracają się do Jezusa: „Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami” (Mk 9,38). Zarówno Mojżesz, jak i Jezus jednoznacznie potępiają taką postawę. A czy ja potrafię cieszyć się osiągnięciami i szczęściem innych ludzi? Czy może, jak apostołowie, mam swoje wyobrażenie, jedynie słuszną opinię, której nie mogą podważyć żadne argumenty innych ludzi?

Taki sposób postępowania piętnuje św. Jakub w swoim liście: „Żyliście beztrosko na ziemi” (Jk 5,5). Wielu ludzi także dziś traktuje doczesność jak zabawę: „korzystaj z życia”, „żyje się tylko raz”, „wszystkiego trzeba spróbować”. Wiara podpowiada jednak, że wartości, na których mamy budować nasze życie, wykraczają poza ten świat. „Nakazy Pana są radością serca” – przypomina psalmista (Ps 19,9a). Fundamentem, na którym trzeba budować naszą egzystencję, jest Chrystusowa Ewangelia. Tylko Boże słowo jest prawdą, która wyzwala z ludzkiego egoizmu, a w konsekwencji rozjaśnia tajemnice naszego powołania.

Idąc za myślą św. Jana Pawła II: człowiek wezwany jest do wolności, która została mu dana, ale i zadana. Czy potrafię kształtować wybory mojej wolności? Czy podejmuję konsekwencje, jakie z tych wyborów płyną? Czy szukam prawdy o sobie samym? Czy akceptuję to, że nie muszę znać się na wszystkim, że ktoś może być lepszy ode mnie? Chrystus jest źródłem prawdy i to On nas w niej uświęca. Pytanie tylko: czy chcę Jemu zaufać?