Święci pastuszkowie

Był 13 sierpnia 1917 roku. Wczesnym rankiem do domu państwa Marto w Aljustrel zapukał starosta z Vila Nova de Ourem; długo myślał, jak rozwiązać nabrzmiewający od trzech miesięcy problem tzw. „objawień Maryi”, które podobno miało troje pastuszków z Aljustrel. Dzieci chodziły trzynastego każdego miesiąca do pobliskiej doliny i modliły się przed dębem skalnym, na którym miała się im ukazywać – jak mówiły – Piękna Pani. Starosta, Arturo d’Olivera Santos, pukając do domu państwa Marto nie zamierzał ujawnić swoich prawdziwych zamiarów. Twierdził, że uwierzył w objawienia i zaproponował, że podwiezie dzieci do Cova da Iria swoim powozem. Gdy jednak ruszyli w drogę, okazało się, że cel podróży jest zupełnie inny. Łucja, Hiacynta i Franciszek trafili do ratusza w Ourem, zostali przesłuchani, a następnie osadzeni w więzieniu.

Wolę raczej umrzeć

Łucja wspomina: „…gdy badano Hiacyntę, Franciszek powiedział do mnie z największym spokojem i radością: »Jeżeli nas naprawdę zabiją, będziemy niedługo w niebie. Wspaniale! Mnie nie zależy na niczym«. A po chwili milczenia dodał: »Daj Boże, aby Hiacynta się nie bała. Zmówię Zdrowaś Mario za nią«”.

Ponieważ władzom nie udało się wydobyć z nich zeznań, starosta zapowiedział dzieciom, że je usmaży. W celi Łucja zauważyła, że Hiacynta płacze. Zapytała dlaczego.

– Dlatego, że umrzemy, nie zobaczywszy ani naszych tatusiów, ani naszych mam – odpowiedziała. – Chciałabym przynajmniej zobaczyć moją mamę.

– A więc nie chcesz złożyć tej ofiary za nawrócenie grzeszników?

– Chcę, chcę!

Świadkami tego byli więźniowie, którym żal się zrobiło cierpiących dzieci.

– Zdradźcie tę tajemnicę panu staroście. Co was to obchodzi, że ta Pani tego nie chce? – przekonywali.

– Co to, to nie – odparła Hiacynta. – Wolę raczej umrzeć.

I za Ojca Świętego

Siostra Łucja wspominała, że wśród licznych gości, którzy odwiedzali ich w czasie objawień i po nich byli dwaj księża. Polecili dzieciom, aby modliły się za Ojca Świętego.

– Kto to jest ten Ojciec Święty? – zapytała Hiacynta.

Księża wytłumaczyli im, i od tej chwili dziewczynka, składając swoje ofiary i modląc się, dodawała zawsze: „I za Ojca Świętego”. Czasem też mówiła: „Jak bardzo chciałabym zobaczyć Ojca Świętego. Przyjeżdża tutaj tyle ludzi, ale Ojciec Święty nigdy tu nie przyjeżdża”.