Skuteczna modlitwa

Zwracam uwagę na to, że autentyczna modlitwa zawsze jest skuteczna, nawet jeżeli nie otrzymujemy konkretnie tego, o co prosimy. Bo jeżeli jest autentyczna, to na pewno więcej przybliża nas do Boga. Ponadto Pan Bóg lubi nas wysłuchiwać w taki sposób, że daje nam więcej, niż prosimy, zarazem nie dając tego, o co prosimy. Trochę podobnie jak apostoł Piotr nie dał jałmużny żebrakowi, który go o nią prosił, ale dał mu coś, o czym żebrak nawet nie marzył, że mógłby go o to prosić (por. Dz 3, 1-10).

Modlitwa samego nawet Chrystusa Pana może się nam wydawać niewysłuchana. „Z głośnym wołaniem i płaczem – mówi o Jego modlitwie autor Listu do Hebrajczyków – za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości” (Hbr 5, 7). Wsłuchując się w powyższe zdanie, możemy zaskoczeni pytać: O czym autor tych słów mówi, skoro Pan Jezus nie tylko nie został wybawiony od śmierci, ale zadano mu śmierć najokrutniejszą z okrutnych?

A przecież w zdaniu tym wyrażono wielką prawdę. Owszem, Syn Boży został ukrzyżowany i zabity. Jednak śmierć Go nie pokonała, to On ją pokonał! Został On wybawiony od śmierci nie tylko w tym sensie, że zmartwychwstał, ale ponadto w tym sensie, że właśnie dzięki swej śmierci ma moc obdarzać życiem wiecznym wszystkich, którzy chcą do Niego należeć. Zatem wysłuchał jednak Przedwieczny Ojciec swojego Syna, kiedy Go błagał o wybawienie od śmierci.

Mniej więcej w tym duchu odpowiada na pytania dotyczące skuteczności naszych modlitw oświecony wiarą umysł.

SPOJRZENIE SERCEM

Serce podpowiada nam, że w sytuacjach szczególnie ważnych wolno nam w naszej modlitwie znacznie więcej. Wolno nam wówczas nawet „walczyć” z Bogiem, tak jak walczył z Nim Jakub przez całą noc, która poprzedzała jego bardzo trudne spotkanie z Ezawem (Rdz 32, 25-31), i tak jak walczył z Nim Mojżesz w czarnej godzinie odstępstwa, kiedy lud oddawał się kultowi złotego cielca (Wj 32, 9-14).

Bóg wręcz czeka na taką modlitwę – jeżeli tylko w walce zachowane będą reguły prawdy, o których zapomnieli modlący się, których upomniała dzielna Judyta, tzn. jeżeli modląc się, pamiętamy o tym, że On jest Bogiem, a my Jego stworzeniami. W Księdze Ezechiela znajduje się nawet skarga Boga, że nie może doczekać się takiego „wojownika”, który przeszkodzi Mu karać grzeszników: „szukałem wśród nich męża, który by wystawił mur i stanął w wyłomie przede Mną, by bronił tej ziemi i przeszkodził Mi w jej niszczeniu, a nie znalazłem takiego” (Ez 22, 30).

„Chcę bowiem, abyście wiedzieli, jak wielką walkę toczę o was” (Kol 2, 1) – wyznaje apostoł Paweł Kolosanom. A pod koniec tego samego listu pisze: „Pozdrawia was rodak wasz Epafras, sługa Chrystusa Jezusa zawsze walczący za was w modlitwach o to, abyście stali mocno, doskonali w pełnieniu każdej woli Bożej” (Kol 4, 12).

Toteż Katechizm Kościoła Katolickiego zastanawiająco często przypomina nam, że autentyczna modlitwa przyjmuje niekiedy postać nawet walki: „Nowotestamentowe słownictwo wyrażające błaganie jest bogate w odcienie znaczeniowe i oznacza: prosić, żalić się, wołać natarczywie, wzywać, podnosić głos, krzyczeć, a nawet «walczyć w modlitwie». Najbardziej jednak zwyczajną formą błagania, ponieważ najbardziej spontaniczną, jest prośba” (KKK 2629; por. 2573, 2584, 2725).

Tak, modlitwa może się przemienić nawet w „walkę” z Bogiem, byleby tylko była to „walka wiary, pełna ufności w wierność Boga i pewna zwycięstwa obiecanego wytrwałości” (KKK 2592).