Powszechność Zbawienia

Wielką cenę musiał zapłacić Jezus, aby dokonało się nasze zbawienie. Cierpienie, odrzucenie, niezrozumienie, niechęć czy wręcz nienawiść – zamiast szacunku i miłości. Taki los spotkał Tego, który pokazuje, jak wielka jest miłość Boga do człowieka. Jak mówi Prolog Ewangelii św. Jana: „Przyszedł do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Go przyjęli, dał moc, aby się stali dziećmi Bożymi”. Jezus, pełniąc wolę Bożą, wędrując z Galilei do Judei, od Góry Błogosławieństw na Golgotę, objawia światu, kim jest i po co przyszedł.

Bardzo charakterystyczne w nauczaniu naszego Zbawiciela są metafory, porównania i przenośnie. Zwykle nie mówi wprost, tylko wykorzystując obrazy z życia codziennego, stara się za ich pośrednictwem przekazać coś bardzo ważnego. W ten sposób mówił o królestwie Niebieskim, ale i o sobie samym. Nie zawsze uczniowie rozumieli Jezusa. Niekiedy potrzebowali trochę czasu, aby zrozumieć, co Jezus miał na myśli. Dojrzewali i odkrywali to, co było sednem nauczania Mistrza. Innym razem, to sam Jezus wyjaśniał apostołom, co znaczyły dane słowa i obrazy.

A co Jezus dziś mówi nam o sobie? „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. (…) Ja jestem bramą owiec. (…) Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości”. To jest jedna z podstawowych prawd wiary. Jak nauczał św. Piotr: „nie dano ludziom pod niebem żadnego innego Imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”. To Jezus zbawia. To On umarł i zmartwychwstał. To On jest Dobrym Pasterzem. Umarł za wszystkich, niezależnie od tego, czy ktoś się z tym zgadza, czy nie.

Jezus nie dokonuje selekcji ludzi na godnych i niegodnych zbawienia. On oddał życie za każdego człowieka: biednego i bogatego, wykształconego i niewykształconego, wierzącego i niewierzącego. Pragnie, aby każdy miał życie wieczne. On – Pasterz dba o to, aby owce nie pobłądziły, aby podążały właściwą drogą, aby, wsłuchane w Jego głos, zmierzały do domu Ojca.

Tworząc wspólnotę z Chrystusem, słuchając Jego głosu, rozważając Słowo Boże, należy być czujnym i roztropnym. Pasterz idzie zawsze pierwszy, zna drogę i wie, jakie niebezpieczeństwa mogą się pojawić. Ze spokojem więc należy za Nim podążać. On już tę drogę raz przeszedł. Nam nie pozostaje