Patrz z Bożej perspektywy, a nie ludzkiej.
Czytając aktualnie 1 Księgę Samuela, doszłam do historii Dawida i Goliata. Każdy z nas ją zapewne zna, przynajmniej jej główne przesłanie. Za każdym razem jednak zwracam uwagę na wiele różnych szczegółów, być może mniej znanych, i wyciągam z tego nowe lekcje. Czego możemy się nauczyć od bohaterskiego Dawida, jak pokonywać Goliata dnia codziennego? Temat ten poruszę dziś i za tydzień.
Przypomnijmy sobie historię.
Filistyni, wrogowie Izraela, zbierają armię i nastawiają się na walkę z Izraelem. Król Izraela Saul w obliczu tej sytuacji także zbiera swoje wojsko. Tak na marginesie widziałam to miejsce w trakcie jednej z wypraw do Ziemi Świętej – dwa wzgórza, a pomiędzy nimi dolina.
Z obozu Filistynów występuje prawie trzymetrowy człowiek (!), ubrany od stóp do głów w mocną zbroję – sam jego pancerz ważył ok. 57 kg! Wow! W słowach pełnych pychy wyzywa Izrael na pojedynek: „Po co się ustawiacie w szyku bojowym? Czyż ja nie jestem Filistynem, a wy sługami Saula? Wybierzcie spośród siebie człowieka, który by przeciwko mnie wystąpił. Jeżeli zdoła ze mną walczyć i pokona mnie, staniemy się waszymi niewolnikami, jeżeli zaś ja zdołam go zwyciężyć, wy będziecie naszymi niewolnikami i służyć nam będziecie” (1 Sm 17, 8b-9). Proponuje więc, aby kto wygra, wziął w niewolę cały wrogi naród.
Jak reagują na to Izraelici? Wielkim lękiem: „Gdy Saul i wszyscy Izraelici usłyszeli słowa Filistyna, przelękli się i przestraszyli bardzo” (1 Sm 17, 11). Kompletnie nie wiedzą, co mają robić. Do tego groźby Goliata nie milkną – wychodzi i urąga ich narodowi przez kolejne czterdzieści dni, rankiem i wieczorem.
Gdy sytuacja wydaje się zupełnie beznadziejna, na polu walki pojawia się Dawid – młody pasterz. Jego starsi bracia są żołnierzami, a on został posłany przez ojca, by jedynie przynieść im jedzenie. Dopytuje się o sytuację z Goliatem i nie może się pogodzić z tym, że wszyscy poddali się lękowi: „Kto to jest ten nieobrzezany Filistyn, który urąga wojsku Boga żywego?” (1 Sm 17, 26a). Pomimo tego, że wszyscy wokół są sceptycznie nastawieni, on bierze sprawę w swoje ręce i mówi do króla Saula: „Niech pan mój się nie trapi! Twój sługa pójdzie stoczyć walkę z tym Filistynem” (1 Sm 17, 32).
Saul nie wierzy w powodzenie przedsięwzięcia, jednak Dawid widzi sytuację nie według sił ludzkich, ale według sił duchowych, i mówi, że Bóg na pewno da zwycięstwo nad Goliatem. Dlaczego? „Gdyż urągał wojskom Boga żywego” (1 Sm 17, 36b). Jest zdeterminowany i nie godzi się na urąganie Bogu.
I tu jest pierwsza lekcja dla nas: Patrz z Bożej perspektywy, a nie ludzkiej. Nawet jeśli wszyscy wokół widzą daną sprawę inaczej i Cię zniechęcają.
Kolejna to: Przejmij inicjatywę i bądź aktywny. Tak jak Dawid, który przejął się sytuacją i zdecydował się coś z tym zrobić. W imię Boże!
Ciąg dalszy za tydzień.
Co? Gdzie? Kiedy?
