O wierze - pytania i odpowiedzi

CZYM JEST WIARA?

Wiara to początek przekraczającego wszelką wyobraźnię poznania Boga, które będzie naszym udziałem w życiu wiecznym. Pamiętajmy jednak, że Pan Bóg nie jest przedmiotem do poznawania. On jest Kimś Osobowym. Nawet człowieka mogę naprawdę poznać dopiero wtedy, kiedy stanie mi się bliski, a ja jemu. Pana Boga nie poznaje się poprzez rozstrzygnięcia światopoglądowe. Można osiągnąć stuprocentową pewność, że Bóg istnieje, i pozostać człowiekiem niewierzącym. Boga i Jego miłość do nas poznaje się przede wszystkim sercem, w modlitwie i wierności Jego przykazaniom, poprzez zawierzanie Mu siebie oraz wszystkich i wszystkiego, co mi jest drogie.

CZY WIARA TO SKOK W CIEMNOŚĆ?

Wiara podobna jest do tego skoku w ciemność, jakiego dokonują nowożeńcy w dniu swojego ślubu. Nigdy dość powtarzania – zwłaszcza dzisiaj, kiedy wiele małżeństw nie wytrzymuje próby czasu – że nie sposób na serio się ożenić, na serio wyjść za mąż, jeżeli chłopak nie wierzy w swoją dziewczynę, a dziewczyna w swojego chłopca. Choć on i ona mają sporo podstaw do tego, żeby na całe życie zawierzyć siebie temu drugiemu, to jednak w dniu ślubu nie otrzymuje się karty gwarancyjnej, że przez pierwsze 50 lat wspólnego życia wybranek/wybranka będzie dobrym mężem albo dobrą żoną. Nie ma kart gwarancyjnych tam, gdzie obowiązują prawa miłości. Wiara jest naszą osobową relacją z Bogiem, miłość jest podstawowym jej horyzontem.

CO ZNAJDUJE SIĘ U POCZĄTKÓW NASZEJ WIARY?

U początków mojej wiary była wiara moich rodziców i wiara Kościoła. W tej wierze zostałem zanurzony już jako niemowlę w dniu mojego chrztu. Święty Augustyn powiedział kiedyś: „Gdyby nie autorytet Kościoła, nawet Ewangelii nie umiałbym zawierzyć”. Natomiast jeszcze głębiej, u początków naszej wiary znajduje się ta wspaniała Boża decyzja, którą znamy od samego Pana Jezusa: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16).

CZY WIARA JEST POZNANIEM?

Wymiar poznania jest w wierze tak wyrazisty, że chrześcijaństwu – przez cały czas jego istnienia – towarzyszy żywa i niezmiernie bogata teologia. Zarazem sami teologowie nieraz podkreślają, że Pana Boga poznaje się przede wszystkim na kolanach. Toteż rozkochany w Bogu zwyczajny człowiek bez matury może głębiej znać Boga niż autor uczonych, ale zimnych traktatów teologicznych.

CO TO JEST DOGMAT WIARY?

Dogmat wiary, jak to wspaniale sformułował święty Tomasz z Akwinu, jest to ujęcie w ludzkich słowach prawdy Bożej, ku tej prawdzie zmierzające. W ludzkich słowach da się prawdę Bożą wyrazić nieomylnie, ale nie da się jej ująć w sposób wyczerpujący. Toteż przyjęcie dogmatu nie kończy, ale dopiero rozpoczyna naszą przygodę z tą prawdą, jaką on wyraża. Prawdy Boże są przecież niezgłębione, ale właśnie dlatego ich poznawanie i wchłanianie w siebie jest tak fascynujące.

Dogmat wiary to informacja: „Tutaj warto kopać, tutaj znajdziesz złotonośną żyłę”. Dogmat wiary to jakby zaproszenie: „Pij z tego życiodajnego źródła, pij, ile tylko zapragniesz – i tak tego źródła nie wyczerpiesz”.

NIEOMYLNOŚĆ W WIERZE?

Podpowiadał nam Pan Jezus, żebyśmy naśladowali kupca, który „znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją”. Pomyślmy, jakim dudkiem byłby ten kupiec, gdyby oddał wszystko za perłę fałszywą. Chrześcijaństwo ma sens tylko pod warunkiem, że to, co głosi, jest prawdą. „Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał – żeby przypomnieć jedną z wielu biblijnych wypowiedzi na ten temat – daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w swoich grzechach” (1 Kor 15, 17).

My, omylni ludzie, nieraz jesteśmy zobowiązani do nieomylności. Na przykład kiedy idziemy na grzyby, mamy ścisły obowiązek odróżnienia grzybów jadalnych od trujących. W sprawach, od których zależy życie lub śmierć wieczna, szczególnie jesteśmy zobowiązani do nieomylności. Otóż już Apostołowie uczyli, że „filarem i podporą prawdy” jest Kościół (1 Tm 3, 15).