Nie tylko od zgubionych rzeczy | święta motywacja

Święty Antoni z Padwy, franciszkanin portugalskiego pochodzenia, teolog i doktor Kościoła, urodził się w 1195 r. w Lizbonie. Ochrzczony imieniem Ferdynand, w wieku prawdopodobnie 15 lat wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna w Lizbonie, gdzie zdobył gruntowne wykształcenie teologiczne i w 1219 r. przyjął święcenia kapłańskie. Rok później otrzymał wieści o śmierci męczeńskiej pięciu franciszkanów, którzy podążyli do Maroka, by nauczać muzułmanów. Pociągnięty świadectwem ich życia i ofiary wstąpił w 1220 r. do zakonu Braci Mniejszych i przyjął imię Antoni.

Wkrótce wyruszył do Maroka, aby tam nauczać, jednak choroba nie pozwoliła mu kontynuować podróży, a gwałtowna burza zapędziła statek, którym podróżował, na Sycylię. Stamtąd udał się do Asyżu, gdzie spotkał św. Franciszka, a następnie został przydzielony do klasztoru Monte Paolo w prowincji Romania. Tam zgłębiał myśl św. Franciszka, Pismo Święte, udzielał się w pracy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Szczególny dar wymowy, poparty świetną pamięcią i szeroką wiedzą, zaczął gromadzić przy nim tak wielkie tłumy, że kazania musiał głosić na placach. Antoni został ustanowiony generalnym kaznodzieją zakonu i wysłany na zwalczanie herezji w północnych Włoszech, a następnie w południowej Francji. W 1227 r. mianowano go prowincjałem obszaru Emilia-Romana.

Antoni był obdarzony wieloma charyzmatami. Przypisuje mu się dar bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach i proroctwa, a także wiele cudów. Pracował też jako wykładowca na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie oraz w Bolonii. W 1230 r. zrzekł się urzędu prowincjała i osiadł na stałe w Padwie. Był to czas jego najbardziej intensywnej działalności kaznodziejskiej, przez którą doprowadzał do poprawy życia swoich słuchaczy, a także zwalczał lichwę i wyzysk biednych. Następnego roku, wycieńczony pracą, usunął się do Camposampiero. Ciężko zachorowawszy na puchlinę wodną, zapragnął wrócić do Padwy, ale zmarł wieczorem 13 czerwca u jej wrót, w klasztorze klarysek w Arcella, w wieku zaledwie 36 lat. Jego proces kanonizacyjny był najkrótszy w historii Kościoła katolickiego: Grzegorz IX ogłosił go świętym 30 maja 1232 r., niespełna rok po śmierci. Wpłynęły na to rozliczne cuda i łaski, jakich wierni doznawali przy grobie Antoniego.

Obraz „Św. Antoni z Padwy z Dzieciątkiem” (1668-1669) słynnego hiszpańskiego malarza barokowego Bartolomé Estebana Murilla przedstawia świętego, który klęcząc boso na skale, zwraca się ku Dzieciątku Jezus. Patrząc Mu w oczy, nachyla się w Jego otwarte ramiona, obejmując Je lewą ręką. Mały Jezus siedzi na otwartej księdze, wskazując, że Antoni rozważał Słowo Boże, gdy objawiło mu się ono w cielesnej postaci. Nagie, pulchne Dzieciątko, owinięte białą tkaniną, wyciąga ręce ku świętemu, a jednocześnie prawą dłoń w geście błogosławieństwa kieruje ku górze, gdzie unosi się grupa czterech aniołków na tle rozświetlonego złociście nieba. Antoni nosi brązowy habit z kapturem, symbolizujący ubóstwo, pokorę i pokutę. Przewiązany jest białym sznurem z trzema węzłami, przypominające o ślubach ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Trzyma w prawej dłoni swój stały atrybut ikonograficzny, wskazujący na jego czystość i niewinność – białą lilię, nazywaną często „lilią św. Antoniego”.

Warto dodać, że pełne serdeczności nabożeństwo do Dzieciątka Jezus to nie tylko cecha charakterystyczna św. Antoniego, ale całego zakonu franciszkańskiego. Już św. Franciszek z Asyżu z czułością czcił narodziny Jezusa i Jego dzieciństwo, czemu dał wyraz, zapoczątkowując tradycję szopek bożonarodzeniowych.

Liturgiczne wspomnienie św. Antoniego przypada 13 czerwca. W 1946 r. Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła, uznając tym samym jego znakomite i prawomyślne nauczanie. Święty jest patronem zakonu franciszkanów, antoninek i wielu bractw, a także miast: Padwy, Lizbony, Padeborn i Splitu. Wzywa się go jako orędownika w poszukiwaniu zaginionych ludzi i rzeczy. Jego wstawiennictwa szukano przed rozwiązaniem i w niepłodności. Jest także patronem dzieci, zwłaszcza chorych, sierot, górników, małżeństw i narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, więźniów, rekrutów, rozbitków i jeńców. W 1890 r. zaś powstało w Tulonie dzieło znane powszechnie jako Chleb św. Antoniego, czyli jałmużna dla ubogich.