Mojżesz i nasza wiara

W hebrajskim tekście mówiącym o skonstruowaniu skrzynki dla ratowania Mojżesza używa się tego samego słowa, którym Biblia określa zbudowaną przez Noego arkę. Co z tego wynika? – pisze ks. Jacek Stefański.

„Dzięki wierze Mojżesz był ukrywany przez swoich rodziców w ciągu trzech miesięcy po swoim narodzeniu, ponieważ widzieli, że ładne jest dzieciątko, a nie ulękli się nakazu króla” (Hbr 11,23).

Czym jest wiara? W Liście do Hebrajczyków czytamy, że „wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy” (Hbr 11,1). Autor Listu przedstawia postacie, których wiara jest dla nas nie tylko wzorem, ale również zachętą, aby umocnić własną wiarę. Postacią, której w kontekście wiary Autor poświęca najwięcej miejsca, jest Mojżesz.

Jednak przytoczone słowa nie odnoszą się bezpośrednio do wiary Mojżesza, lecz do wiary jego rodziców. Niemniej między wiarą rodziców a przyszłą wiarą dziecka jest ścisły związek. W oczach Boga ojciec i matka mają być pierwszymi stróżami i krzewicielami wiary dziecka. W kulturze żydowskiej to ojciec jest odpowiedzialny za rozwój wiary dzieci, aczkolwiek matka wspiera męża w tym przedsięwzięciu. To ona stara się, aby w domu panowała atmosfera sprzyjająca przekazaniu dzieciom wiary ojców zgodnie z Bożymi przykazaniami.

Wobec tego co wiemy o rodzicach Mojżesza?

Mieli na imię Amram i Jokebed. Byli spokrewnieni i pochodzili z rodu Lewiego. Urodziło im się troje dzieci: Miriam, Aaron i Mojżesz. Narodziny zaś Mojżesza nastąpiły w czasie, kiedy faraon wydał nakaz wrzucenia każdego nowo narodzonego hebrajskiego chłopca do Nilu. Jokebed, widząc, że dziecko jest tov – co zazwyczaj tłumaczy się jako „piękne” – ukrywała je przez trzy miesiące. Jednakże w języku hebrajskim słowo tov to nie tylko „piękne”, ale przede wszystkim „dobre”.

Jest to znamienne, ponieważ słowo tov – „dobre” – pojawia się po raz pierwszy w Biblii w Księdze Rodzaju przy stworzeniu światła (por. Rdz 1,4). Wówczas Stwórca stwierdził, że światło jest tov – „dobre”. Matka Mojżesza widziała, że dziecko jest dobre oraz Bóg widział, że światło jest dobre. Zestawiając te dwa zdania, tradycja rabiniczna głosi, że w chwili narodzin Mojżesza jego dom rodzinny napełnił się światłem, tak jak na początku stworzenia wszechświat napełnił się światłem.


DZIECKO OD BOGA

Co wynika z tego spostrzeżenia? Niewątpliwie przyjście dziecka na świat jest zawsze Bożym błogosławieństwem, zwłaszcza dla człowieka wierzącego. W dzisiejszej antykoncepcyjnej epoce, kiedy wielu traktuje poczęcie dziecka jako chorobę, a poczęte dziecko jako intruza, Bóg przypomina w swoim Słowie, że dziecko jest tov, czyli dobre i piękne jak światło. Jest ono gwarantem szczęśliwej przyszłości i właściwego rozwoju narodu. Bł. Jan Paweł II powiedział, że naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości. Znane są też słowa bł. Matki Teresy z Kalkuty, że aborcja jest przyczyną wojen, bo jeżeli matce wolno zabijać własne dziecko, to nic już może powstrzymać ludzi od pozabijania się nawzajem.

Co więc dla ocalenia syna zrobiła matka Mojżesza? Według Księgi Wyjścia działanie Jokebed składa się z trzech czynności. Najpierw uczyniła skrzynkę z papirusu, którą pokryła żywicą i smołą. Później włożyła w nią dziecko, a w końcu umieściła ją w sitowiu na brzegu rzeki. Wszystkie te czynności są wyrazem troski o dobro niemowlęcia i przekonania, że dziecko musi żyć. Matka zrobiła to, co mogła w trudnej sytuacji, kierując się matczyną wrażliwością i intuicją, ale przede wszystkim wiarą. Skąd to wiemy? Na podstawie starannej konstrukcji skrzynki i faktu, że umieściła ją w sitowiu, aby nie została porwana przez prąd rzeki, miała nadzieję, że ktoś ją odnajdzie. O tej nadziei świadczy też obecność Miriam, starszej siostry Mojżesza, która po umieszczeniu skrzynki z dzieckiem w sitowiu stała z daleka, aby obserwować dalszy ciąg wydarzeń.

Księga Wyjścia milczy o roli ojca Mojżesza w ocaleniu syna. Na podstawie Listu do Hebrajczyków można zaś wnioskować, że oboje małżonkowie przyczynili się do ratowania dziecka. Dlatego też wszystko, co uczyniła Jokebed, zapewne musiało nastąpić nie tylko za wiedzą i aprobatą ojca, ale również z jego udziałem. Potwierdza to też Septuaginta (Biblia grecka), która mówi o powyższych czynnościach matki Mojżesza w liczbie mnogiej, jako wspólnym działaniu małżonków.


SZATAŃSKIE DEKRETY

Zobaczmy więc, jak wielki jest kontrast między staraniem rodziców Mojżesza podejmowanym dla ratowania syna a morderczymi staraniami faraona, który nakazuje położnym, aby uśmiercały nowo narodzone dzieci Hebrajczyków po każdym porodzie, przy którym asystowały. Niektórzy Ojcowie Kościoła, komentując tę sytuację, nazywają faraona szatanem, bo wróg życia jest największym wrogiem Boga. Z tej racji powinniśmy też określić jako szatańskie wszelkie pogwałcenie godności człowieka przez polityków, lekarzy i innych osób domagających się rzekomego „prawa” zabijania nienarodzonych dzieci. Zamiast wykorzystać umysł dla obrony życia i umożliwienia właściwego rozwoju człowieka z miłością od poczęcia do naturalnej śmierci, wykorzystują rozum do opracowania „optymalnych” sposobów na uśmiercanie osób nienarodzonych i umierających. Jest to ewidentne upodlenie się ludzkości w wyniku odrzucenia Boga i wiary. Św. Paweł zwraca uwagę, że odrzucenie Boga powoduje, iż ludzie „znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych, stali się głupimi” (Rz 1,21).