Mity i rzeczywistość

George Lucas filmem „Star Wars” (1977; obecnie obraz nosi tytuł „Nowa nadzieja”) zapoczątkował swoją mitologię. Potem przyszły „Imperium kontratakuje” (1980) oraz „Powrót jedi” (1983). Te trzy filmy stanowią oryginalną trylogię „Gwiezdnych wojen”. Na przełomie tysiącleci powstała trylogia prequeli („Mroczne widmo”, „Atak klonów”, „Zemsta sithów”), natomiast w 2015 r. odbyła się premiera filmu „Przebudzenie mocy”, który zapoczątkował trylogię sequeli. W roku 2016 film „Łotr 1. Gwiezdne wojny – historie” zapoczątkował serię spin-offów (ang. produkt uboczny). Trzeba przyznać, że aby się orientować w tym nazewnictwie, potrzeba niemałego wtajemniczenia.

Seria stworzyła też wokół siebie fikcyjne uniwersum zwane Star Wars Expanded Universe – powieści, seriale telewizyjne, komiksy oraz gry komputerowe i wideo. Został on określony jako „Legendy”. Ogarnia wszystkie oficjalnie licencjonowane materiały poza obiema filmowymi trylogiami. Obejmuje okres wybiegający poza ramy filmów, bardzo rozbudowując historię Galaktyki, zarówno przed akcją filmów, jak i po nich.

W kwietniu 2014 firma Lucasfilm Ltd. ogłosiła, że „kanoniczne” uważane będą tylko dwie filmowe trylogie i serial animowany. Kolejne wydania otrzymały szyld Legends. Użycie określenia „kanon” nie jest przypadkowe.

Słowo to używane jest, by wskazać, jakie księgi wspólnota przyjmuje za natchnione i święte, a jakie są tylko pobożną legendą. Co prawda motywacje działania firmy Lucasfilm Ltd. nie wynikały z troski duchowej lecz o niebagatelne zyski. W 2015 roku całkowita wartość franczyzy wyniosła 42 mld dolarów.

Historia powstania kanonu Pisma Świętego należy do najciekawszych zagadnień z biblistyki. Dlaczego pewne pisma zostały uznany za natchnione, a inne, również poprawne i bogate w treści, nigdy nie były za takie uważane? Dlaczego pewne obszary chrześcijaństwa odrzucały niektóre teksty uznane z czasem za kanoniczne? Dyskusje trwały długo i chociaż na soborze Trydenckim został ustalony kanon, to relacje Pisma z Tradycją i Magisterium Kościoła zostały objaśnione dopiero w dokumencie Dei Verbum Soboru Watykańskiego II.

Jednak od samego początku Kościół odcinał się od mitycznych opowiadań. Odróżniał historyczne wydarzenia od moralizatorskich legend. Tak o tym pisał pisał św. Piotr: „Gdyż oznajmiliśmy wam moc i przybycie naszego Pana Jezusa Chrystusa nie jako ci, którzy poszli za wymyślnymi baśniami (mythois), ale jako ci, którzy stali się naocznymi świadkami Jego wielkości” (2P 1,16).