Mistyka w życiu - psalmy

WIARA W OPATRZNOŚĆ

Duchowa tęsknota wyrażana w psalmach to także tęsknota za mocą i opieką wszechmocnego Stwórcy. Psalm 121 wyraża ją tak: „Wznoszę swe oczy ku górom: / Skądże nadejdzie mi pomoc? / Pomoc mi przyjdzie od Pana, / co stworzył niebo i ziemię”. Bóg Stwórca kosmosu nie jest tu jednak kimś odległym. Przeciwnie – jest dla człowieka troskliwym opiekunem: „On nie pozwoli zachwiać się twej nodze”. Jest jak czujny strażnik, chroniący człowieka w nocy: „Ani się zdrzemnie Ten, który cię strzeże. / Oto nie zdrzemnie się ani nie zaśnie / Ten, który czuwa nad Izraelem”. Jest jak cienista osłona, chroniąca człowieka w dzień: „Pan twoim cieniem / przy twym boku prawym. / Za dnia nie porazi cię słońce / ni księżyc wśród nocy. / Pan cię uchroni od zła wszelkiego: / czuwa nad twoim życiem”. Na koniec zaś objawia się jako opiekun, czuwający nad całą ludzką aktywnością: „Pan będzie strzegł / twego wyjścia i przyjścia / teraz i po wszystkie czasy”. Choć my dzisiaj taką opiekę przypisujemy bardziej Aniołowi Stróżowi, to przecież jej ostatecznym dawcą jest sam Bóg – nasz troskliwy Stwórca, Stróż i Opiekun.

MISTYKA RODZINNA

Jednym z pięknych rysów mistyki psalmów jest mistyka rodzinna. Psalmista opisuje szczęście życia rodzinnego, gdy upływa ono w błogosławieństwie Boga: „Szczęśliwy każdy, kto boi się Pana, / który chodzi Jego drogami! / Bo z pracy rąk swoich będziesz pożywał, / będziesz szczęśliwy i dobrze ci będzie. / Małżonka twoja jak płodny szczep winny / we wnętrzu twojego domu. / Synowie twoi jak sadzonki oliwki / dokoła twojego stołu. / Oto takie błogosławieństwo dla męża, / który boi się Pana” (Ps 128, 1-4). Praca, płodność i dojrzewanie dzieci są tu źródłem rodzinnego szczęścia. Jednakże ostatecznym szczęściem jest przeżywanie rodzinnego życia w obecności Boga, z Jego błogosławieństwem, darowanym dla człowieka, który – jak to powtarza psalmista – boi się Pana. Mistyka rodzinna polega więc nie tyle na tym, że w rodzinie wszystko dobrze się układa, ile na tym, że we wszystkim w rodzinie obecny jest Bóg.

BOŻE SPOJRZENIE

Najpiękniejszym chyba jednak przejawem mistyki psalmów jest poczucie bycia całkowicie przenikniętym przez Boga – „do szpiku kości”. Psalm 139 opisuje to mistyczne doświadczenie najpierw bardzo ogólnie, ale równocześnie głęboko: „Panie, przenikasz i znasz mnie”. Następnie, próbując pokazać realność tego doświadczenia, konkretyzuje je w dosłownym, choć równocześnie metaforycznym opisie: „Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję. / Z daleka przenikasz moje zamysły, / widzisz moje działanie i mój spoczynek / i wszystkie moje drogi są Ci znane. / Choć jeszcze nie ma słowa na języku, / Ty, Panie, już znasz je w całości”. Co ważne, to bycie całkowicie, dogłębnie poznanym przez Boga nie rodzi w człowieku lęku, gdyż spojrzenie Boga jest pełne miłości: „Ty ogarniasz mnie zewsząd / i kładziesz na mnie swą rękę”. Przypomina to język miłości małżeńskiej po wielu latach wspólnego życia razem. Jednakże to bycie przenikanym przez Boga idzie dużo dalej niż poznanie siebie nawzajem w małżeństwie: „Zbyt dziwna jest dla mnie Twa wiedza, / zbyt wzniosła: nie mogę jej pojąć”. Co więcej, to bycie poznanym przez Boga obejmuje całe życie od momentu poczęcia, tworząc niepowtarzalną, osobową tożsamość człowieka: „Ty bowiem utworzyłeś moje nerki, / Ty utkałeś mnie w łonie mej matki”. To bycie stworzonym i poznanym przez Boga rodzi w człowieku ufność i poczucie wdzięczności: „Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, / godne podziwu są Twoje dzieła. / I dobrze znasz moją duszę”. Ta ufność obejmuje nie tylko całą przeszłość, ale także przyszłość życia człowieka: „Oczy Twoje widziały mój zalążek / i wszystkie są spisane w Twej księdze: / dni określone zostały, / chociaż żaden z nich jeszcze nie nastał”.

Mistyka może więc przejawiać się w bardzo różny sposób. Zawsze jednak rodzi głęboką więź z Bogiem, opartą na świadomości bycia poznanym przez Boga i całkowitej ufności względem Niego.